De opgelegde besparing komt voor WIELS neer op een vermindering van het budget met 50.000 euro op jaarbasis, het equivalent van twee personeelsleden of een expo. Het is de derde besparingsronde op rij, maar zo brutaal gecommuniceerd als nu hadden we het nog niet gezien.
Dit past ook binnen het schema van rigide austeriteitspolitiek. Besparen als doctrine, met als resultaat dat elk toekomstplan weggenomen wordt. Niet alleen de cultuur, ook de sociale en andere sectoren worden voluit getroffen. Net als de VRT. In Brussel is de toestand dubbel zo zwaar met de bijkomende uitholling van het Brusselfonds. Voor vele initiatieven zal dat dramatische gevolgen hebben.
De groep die getroffen wordt is ook veel groter dan zij die we horen protesteren in de media. En het gaat niet alleen om kunstenaars en kleine instellingen - het zal ook uitbreiden tot in de amateursector, het deeltijds kunstonderwijs en de sociale sector. Die zijn minder luidruchtig maar veel fragieler. Allen zullen direct en indirect getroffen worden, want actoren en kunstenaars doen deeltijdse jobs om hun brood te winnen en zo hun praktijk mogelijk te maken. Die zullen nu een ‘productievere’ en voltijdse job moeten zoeken en zo hun kennis en kunde niet meer kunnen delen.
Er wordt een cultuur van angst en onzekerheid geïnstalleerd en men rekent erop dat er uiteindelijk gekozen wordt voor het verbannen van elk risico. Men heeft het over de culturele elite, maar hier worden ook de populaire en amateurkunsten geviseerd. De elite die een Vlaamse identiteit promoot ontvangt wel bijkomende middelen.
Normaal gezien zegt men dat de minister keuzes maakt in zijn politiek, en het aan ons is om daar vragen bij te stellen. Hier is echter geen politieke keuze gemaakt. Men heeft enkel de toekomstdromen weggenomen van een opkomende generatie.