Thuis, in de zetel, op mijn laptop, zag ik onlangs een filmpje over een performance van Merce Cunningham. Het filmpje toont een podium in een grote tuin, omringd door kleurrijke ballonnen. Het podium is leeg. Enkele mensen lopen er rond. In de vijver spuit een fontein hoog in de lucht. Merce denkt. Hij geeft aanwijzingen aan de dansers op de scène. Een man werkt aan het geluid. De dansers dansen, terwijl het grasveld rond het podium zich vult met publiek. Mensen schuiven aan bij een buffet met drank en eten. De dansers dragen veelkleurige kostuums. De muziek is serieel. Tegen het eind van het stuk valt de avond. Fakkels branden rond het podium. Merce op de scène groet het publiek. Van de scène gaat het in één lange panoramische beweging naar een niet echt grote auto, een Amerikaanse break, met plaats genoeg voor het niet echt kleine gezel…
