Als Kleine Kunstcollectioneur is het mij de jongste tijd vreemd te moede. Niet alleen zien we een generatie kunstmensen wegvallen die aan de basis lag van de conceptual en minimal art, met recent de overlijdens van artiest Lawrence Weiner en verzamelaar Anton Herbert, maar er is nog veel meer aan de hand: de popart – die een antwoord op al die artistieke interlocktualisering ging bieden – stinkt al lang als een dooie vis, en toen kwamen de abstracten, daarna de conceptuele schilders, soms wat obscure beeldhouwers, en nu de Nieuwe Figuratie van een berg jonge schilders, met voor de kunstmarkt netjes klaargestoomde projecten ('de kunstenaar als ondernemer'). Vaak hebben ze één ding gemeen: een subtiele mengeling van opportunisme en krachteloosheid.
De kunstwereld is niet meer in handen van de kunstenaars (ooit geweest?), maar in die van …
