Als Kleine Kunstcollectioneur vind ik dat de mensenwereld er genadeloos lelijker op wordt. Neem de traditionele krantenwinkels. Je komt binnen en kijkt, met de troosteloze uitbater achter de kassa, op een veld van verschrikkingen: een muur van anonieme sigarettenpakjes met foto’s van rotte tanden, zwarte longen, aangetaste en te amputeren lichaamsdelen, obesitas, etterende zweren enzovoorts. Daar word je niet vrolijker van. Dan, achter je rug: op de rekken waarop vroeger boeiende tijdschriften prijkten, tot en met zelfs HART, liggen nu tientallen postpakjes, want elke krantenboer is intussen gedegradeerd tot afhaalpunt. Zowat de helft van de tijdschriften is weg, de uitbater moet een systeem bedenken om uit te maken welk postpakje hoort bij welke klant. Dat levert soms minuten zoekwerk op. Op de dagen dat ook de lotto zijn geld opeist zor…
