Aan René Heyvaert
Cul de sac (denkend aan M. S.)
Elke ontmoeting met een ander wordt steeds meer een aanvaring. Ik voel me leeg; na zelfs het eenvoudigste gesprek. Maar mijn hevigste strijd is met mijn gekwelde zelf. Mijn verlangen om alleen te zijn, wordt afgewogen tegen mijn angst voor wat er abrupt komen zal. Ik betreed de enorme, lege stilte als ik hier niet uit geraak, als ik geen steun kan vinden.
Het grootste deel van mijn leven hier is onzeker. Ik ben niet meer in staat om aan te klampen, stand te houden om ten volle te leven. Toch ben ik nu op een punt gekomen om opnieuw de geldigheid van mijn strijd te voelen, ongeacht of ik slaag, dat zelfs mijn mislukkingen als gevolg van mijn gedreven temperament verdienstelijk kunnen zijn.
Ik besef steeds intenser dat mijn falen iemands ander plezier geworden is. …
