In deze reeks geven we carte blanche aan een (jonge) curator om het werk van een kunstenaar naar keuze voor te stellen. Deze keer gaat Pieter Vermeulen in gesprek met Winnie Claessens (1989).
Vanuit haar atelier in Antwerpen-Noord kijkt Winnie Claessens enigszins verlegen de camera in. Corona heeft haar vervroegd doen terugkeren uit Japan, waar ze onderzoek deed met de steun van de Vlaamse Gemeenschap. Nadien was ze van plan de oversteek te maken naar Los Angeles om de Hollywoodstudio’s van nabij te bekijken, maar ook die plannen zijn in duigen gevallen. In de voorbije periode heeft ze zich hoofdzakelijk beziggehouden met het schrijven van dossiers – een noodzakelijk kwaad maar niet bepaald een opbeurende bezigheid. Ze kijkt er naar uit om dat achter zich te laten en weer aan de slag te kunnen in haar atelier. Als ik …
