Onlangs waagde ik me in de duisternis. Ik zeg ‘wagen’, alsof het een sprong betreft, maar in werkelijkheid was het toch eerder een nieuwsgierig tasten, een ontdekking van nieuwe zintuigen en een appreciatie voor het donker. Bij daglicht anticipeerde ik angsten en gevaar. Het donker valt en mijn pupillen worden wijder. Verbazend genoeg groeit niet de angst, maar het vertrouwen naarmate het duister toeneemt — als het betreden van een meer via de aflopende oever en langzaamaan tot het besef komen dat ik kan zwemmen. Onder de titel NGHTWLK trekt kunstenaar Bart Van Dijck af en toe met kleine groepjes mensen het donker in. Zijn praktijk onderzoekt rituelen, onder meer door er zelf te creëren. Tijdens zo’n nachtwandeling in de Ardense bossen geldt een strikt protocol. Er wordt bijvoorbeeld niet gesproken op de weg. Op voorhand zoeke…
