Het wordt zonder hoofdletters geschreven: documenta fifteen. De kleine d swingt, soms krullen de dubbele e’s, en telkens weer zijn er de dansende handen, in een gebarenballet met een dwarrelende lijn. De hand is een object en een hulpmiddel, van de ene hand naar de andere, met een touw als collectief verbindingsmiddel. Ik ben hier niet om te netwerken, vertelt reinaart vanhoe op een netwerkmoment in Kassel, georganiseerd door de Nederlandse ambassade en het Mondriaan Fonds. Hij formuleert het zelf nog iets scherper als hij een microfoon krijgt aangereikt. Duurzame vriendschap en openheid, daar draait het volgens hem om. Ik denk aan de handen en het touw: is er ooit een mooier en sprekender beeld voor de documenta gemaakt? ruangrupa, het Indonesisch collectief dat deze vijftiende editie heeft opgezet, communiceerde in oktober 202…
Een gesprek met reinaart vanhoe
