Elke maand nodigen we een kunstenaar uit om ruimte in te nemen onder de noemer I see / You Mean. Een knipoog naar de titel van de ‘collage roman’ uit 1970 van de New Yorkse schrijver Lucy Lippard, een editorial snapshot, een ‘carte blanche’ met een open einde.
Tijdens de lockdown zat Falke Pisano, net zoals zovele andere mensen, noodgedwongen thuis en reflecteerde over haar carrière. Ze had er op dat moment al zestien jaar als solokunstenaar op zitten en was net voor covid toesloeg begonnen met vraagtekens te plaatsen bij de rol van instituten en de kunstwereld at large, en betrapte zichzelf erop dat ze misschien wel te lang had meegedraaid binnen dit systeem (denk correcte (her) lezingen, coherente legitimatiesystemen of functionele taal...), zonder het echt in vraag te stellen. Of in elk geval zonder zich te begeve…
