Ruimte scheppen heeft voor architecten en kunstenaars veel weg van een heroïsche queeste naar de Graal. Wanneer de Japanse performancekunstenaar Yurie Umamoto quasi onzichtbaar traag beweegt, dan belichaamt ze een zentuin met zijn grenzeloze ruimte van zeeën en bergen. Gelijk presenteert ze dans als de moeder van de architectuur.
Traag, sluipend traag, zó traag dat je het amper ziet, schuift Yurie Umamoto over de betonnen vloer. Met de traagheid van een smeltend blok ijs, of het eroderen van een steen tot kei in het water, verglijdt haar lichaam in ongrijpbare gedaantes. Haar lichaam plooit, wringt, kruipt in vormen die doen vergeten dat ze een menselijk wezen is. Haar lichaam kleeft tegen de grond. Wordt bijna deel van de betonnen vloer als schelp in het zand, een rollende kei in de rivier.
De trage bewegingen va…
