In onze straten, op onze podia en in onze musea zien we steeds meer moedige en mondige mensen die ons de toekomst wijzen. Vooral jonge mensen trekken ons blikveld open. We leggen nieuwe grond voor andere manieren van samenwerken, van omgaan met elkaar, ons klimaat, onze kunsten. Bondgenoten in de strijd tegen, en ik druk me zacht uit, een reactionair gedachtengoed.
Net op het moment dat we het kunstenveld injecteren met 21ste eeuwse gedachten: aandacht voor vrouwen en mensen van kleur, privilege, sociale ongelijkheid en intersectionalisme,... krijgen we te maken met een oerconservatieve reflex. Dat kan geen toeval zijn.
In plaats van te investeren in de creaties van nu, het erfgoed van morgen, kiest dit cultuurbeleid voor een soort mausoleum van ons “roemrijk verleden” en wil ze een Vlaamse canon installeren: dit is misbruik van publiek geld voor propaganda-doeleinden. De beslissing om net te besparen op dat deel van subsidies die de jonge generatie kansen geeft om te groeien, is ronduit cynisch.
Dit gaat al lang niet meer om besparingen in de culturele sector alleen. Het gaat om een bepaalde ideologie die zich probeert te nestelen in onze samenleving. Dit is een aanval op kritische geesten, op de sector die de maatschappij graag een spiegel voorhoudt. Laat ons daarom ook de brede beweging (blijven) zien: samen met de klimaatbeweging, sociale sector, onafhankelijke media, VRT.
Eén van de protestborden die mijn aandacht trok was die waarop stond: KUNSTENAARS SOLIDAIR SOLIDAIR SOLIDAIR MET… ZIEKENHUIZEN, ZORGERS, SCHOLEN, DAKLOZEN, JOURNALISTEN, ARMEN, WERKLOZEN, KLIMAAT, VLUCHTELINGEN.
Men zal proberen ons uit elkaar te spelen. Het is aan ons om de ongeziene intensiteit van ons solidair verzet te bewaren en te beschermen, en om onze beleidsmakers eraan te blijven herinneren wat de kracht van een solidaire samenleving is.
Voor deze regering is duidelijk geen plaats voor al wie afwijkt van de dominante norm – op welke manier ook. Maar monocultuur doodt een landschap.
Meer dan ooit is het van belang ruimte op te eisen voor het perspectief van verschillende stemmen. We hebben net meer diversiteit nodig in onze verhalen, meer verbeelding, om te voorkomen dat een eenduidige toekomst zich een weg in ons leven baant, en we enkel geleerd worden de wereld te zien op een binaire manier.
Kunst toont, stelt in vraag, reageert, gaat in conversatie, nodigt uit, verwelkomt, zet in perspectief. We moeten dus vooral verder doen met dit kunstenveld 2.0. Investeren in onze toekomst. Bruggen bouwen. Verbinden. Als één stem spreken: niet door onze verschillen te nivelleren, maar door ze te overstijgen, om samen luid te kunnen zijn. Wij zijn met meer. De toekomst is hier. Resist. Revolt. Reclaim.
"I am more radical in (...) my belief that connection to each other is the most important thing to cultivate in the face of hopelessness - we don't want to cling to outdated paradigms; we want to cling to each other and shift the paradigms." Adrienne Maree Brown
Laat ons zorg dragen voor elkaar terwijl we voluit vooruit gaan.