Als Kleine Kunstcollectioneur leef ik met iedereen mee in deze coronatijden, die mondjesmaat draaglijker worden: niet alleen winkels gaan opnieuw open, maar ook musea en galeries doen dat, weliswaar onder dermate strikte voorwaarden dat het niet leuk meer lijkt. Gezellige vernissageavonden zitten er niet in, het m’as-tu-vu-gevoel zal niet kunnen, en dat is toch de essentie van zo’n artistiek verantwoord social event. Je wordt eigenlijk gewoon verplicht om als een solitair dier naar kunst te kijken, met ontsmettingsgel aan de handen en een masker over je tronie, en je zo een mening te vormen over de kwaliteit van het getoonde werk, zonder dat af te kunnen toetsen bij iemand die zich, met een slecht glas wijn in de hand, profileert als Kleine Kunstkenner.
De coronatijden dus, die nog niet achter de rug zijn. Ik heb gelukkig een grote tuin,…
