HART verwelkomt in haar ruimte GOWIE Parerga & Philomena. Negen solo’s aaneengeregen. Samengebracht door Hans Theys. De tentoonstellingen openen elke eerste woensdag van de maand, bij de verschijning van een nieuw HART-nummer. De tentoonstelling van Anna Godzina is de vijfde in de reeks.
English version below
Hans Theys
Een ademende aanwezigheid
Gesprek met Anna Godzina naar aanleiding van twee solotentoonstellingen
Momenteel heeft Anna Godzina (1990) twee solotentoonstellingen in Antwerpen: in Pizza Gallery en in Inbox M HKA. Elke tentoonstelling bestaat uit een weinig omvangrijke sculpturale installatie die de volledige ruimte bezield met haar aanwezigheid: structuur, textuur, kleur, beweging en geluid.
Drie jaar geleden introduceerde ik deze kunstenaar als volgt: ‘Anna Godzina maakt minimalistische, kinetische sculpturen en installaties die geluidjes door de ruimte strooien. Ze bestaan uit gevonden voorwerpen zoals elektromotoren, onderdelen van muziekinstrumenten, buizen en slangen, kiezelsteentjes, hout, metaal, bouten, snaren, tandwielen, aandrijfriemen, glazen peertjes, water, zaagbladen enzovoort. Traag bewegen deze sculpturen en haast onmerkbaar zal hun bloemachtige aanwezigheid de ruimte hervormen, opladen of openvouwen.’ Vandaag zou ik er iets aan willen toevoegen dat niet afkomstig is van mezelf, maar van de kunstenaar. Daarom liet ik haar spreken.
Gesprek
HT: Zou je iets over de werken in deze tentoonstellingen kunnen vertellen zonder dat ik een directe vraag stel?
AG: De werken hebben iets gemeenschappelijks. Ze bouwen een spanning op, die dan vrijgelaten wordt. In de Pizza Gallery staat een compressor die eerst lucht samenperst en dan met geweld door dunne, rode slangen blaast, zodat die snel beginnen te bewegen als slangen. In Inbox windt een traag draaiende, zachte electromotor een aantal lange, dunne, stevige, rode slangen op tot hun spanning een losdraaiend wiel aan de overzijde van de ruimte in beweging brengt, zodat ze opnieuw ontspannen. De werken geven gestalte aan twee verschillende vormen van ontspanning. In Pizza Gallery veroorzaakt dit een bijna hysterische beweging, in Inbox ben je getuige van een aangename ontspanning.
HT: Alsof iemand uitademt?
AG: Misschien. Want het is belangrijk voor mij dat wanneer ik de ruimte verlaat, ik er nog altijd ben. Ik wil dat het werk een soort van aanwezigheid heeft. Het moet aanvoelen alsof iemand de ruimte bezielt.
HT: Je houdt er niet van als je werk ‘kinetisch’ wordt genoemd? Waarom niet?
AG: Wat betekent dat woord? Waarom wordt het gebruikt om een kunstwerk te beschrijven?
HT: Je vindt de term te beperkend?
AG: Ja.
HT: Omdat hij te algemeen is?
AG: Ook omdat hij lijkt te impliceren dat het mijn bedoeling was een kunstwerk te maken dat beweegt. Maar dat is niet zo. Mijn werk komt vaak voort uit gevonden voorwerpen: motoren, wielen, metalen buizen, plastic slangen, lampen, muziekinstrumenten, snaren enzovoort. Tijdens mijn omgang met deze dingen zoek ik naar manieren om ze te onderwerpen aan ingrepen of samen te brengen op manieren die niet aangekondigd worden door hun vorm, klank of oorspronkelijke functie. Ik wil een fluit niet gebruiken als fluit. Eigenlijk zoek ik naar iets nieuws dat volkomen onvoorspelbaar is. Beweegt dit onvoorspelbare ding fraai of brengt het een mooie klank voort: prima. Maar ik ben niet op zoek gegaan naar deze particuliere beweging of klank. Eigenlijk is het omgekeerd. Om iets nieuws te bekomen, moet ik manieren vinden om de controle op te heffen. Het nieuwe voorwerp en de nieuwe beweging of klank vloeien voort uit mijn oefenende omgang met de voorwerpen die ik om mij heen samenbreng. Er is geen welbepaalde intentie bij de aanvang van deze bezigheid. Er is zelfs geen precies begin, want de voorwerpen arriveren op verschillende tijdstippen en nemen verschillende rollen aan tijdens het ontstaan van wisselende constellaties. Als je door een stad wandelt, zie je overal slangen en buizen. Als je ze in beweging brengt, worden ze als organen, als iets dat lijkt te leven. De beweging maakt hier deel van uit, ze is niet het enige doel van mijn bezigheid.
Waar ik ook van hou in beide tentoonstellingen, is dat de slangen een gebogen vorm hebben. Bewegende kunstwerpen maken vaak circulaire of rechte bewegingen. Ik geef de voorkeur aan gebogen lijnen. En aan bewegingen die niet volledig repetitief zijn. Ik denk ook dat mijn werk iets seksueels heeft, maar ik zou niet weten wat ik hierover moet zeggen. Misschien volstaat het dit te vermelden? Weet je wat mij blij zou maken?
HT: Neen.
AG: Dat mijn ouders deze tentoonstellingen konden zien. Ze zijn er voor hen, eigenlijk. Ik denk dat we allemaal zoeken naar de waardering van onze stamgenoten.
HT: We hopen allemaal op goedkeuring van onze ouders. Of we willen hen trots en gelukkig maken. Vooral wanneer ze tijdens onze kindertijd afwezig schenen of waren. Ik denk dat veel kunstenaars hun bestaan trachten te vermeerderen door voorwerpen te maken in de hoop dat ze zo eindelijk waargenomen zullen worden door hun ouders. Maar ik begrijp dat je ook je land mist. En dat je liever als eigentijds kunstenaar in je eigen land zou willen kunnen werken. Zou je ons iets kunnen vertellen over een speciale plek in jouw land, te bezoeken als we daar ooit komen?
AG: Als adolescent woonde ik in Chișinău in de Belinskistraat. Waar die omhoogloopt, bevindt zich een indrukwekkend kruispunt met veel verkeerslichten. ’s Nachts, als er geen verkeer is, blijven de lichten van kleur veranderen, waarbij ze klikkende geluidjes maken. Niets beweegt, behalve de wisselende kleuren, maar je hebt de indruk dat er elk ogenblik iets kan gebeuren.
Montagne de Miel, 9 april 2021
A Lively Presence
A conversation with Anna Godzina to tie in with two solo shows
Artist Anna Godzina (b. 1990) currently has two solo shows in Antwerp, at Pizza Gallery and at Inbox M HKA. Each show consists of a modest sculptural installation whose presence inhabits the whole space with its structure, texture, colour, movement and sound. Three years ago, I introduced the artist as follows: “Anna Godzina creates minimalistic, kinetic sculptures and installations that sprinkle tiny sounds through space. They consist of found objects such as electric engines, parts of musical instruments, tubes and pipes, tiny pebbles, wood, metal, bolts, string, cogwheels, belts, glass bulbs, water, sawblades, etcetera. Slowly they move, almost imperceptibly adding flowery elements to the space, reshaping, energizing or unfolding it.” Today, I invited the artist to speak.
Conversation
HT: Could you tell us something about the works in these exhibitions without my asking a direct question?
AG: The two works have one thing in common. They build up tension, which is then released. At Pizza Gallery a compressor first compresses air and then blows it violently through short, thin red tubes that move like serpents. At Inbox a slowly turning, soft electric motor winds up a bunch of red tubes until their combined tension sets off a second wheel at the other end of the space, so that it starts unwinding them. The works are about two different kinds of release. At Pizza Gallery the result is an almost hysterical movement or action, at Inbox we witness an agreeable relaxation.
HT: Like breathing out?
AG: Perhaps. Because what is really important to me is that when I leave the room I am still there. I want the work to have its own presence. It has to feel like someone inhabits the space.
HT: I know you don’t like people to describe your work as ‘kinetic’. Why does this bother you?
AG: What does the word mean? Why is it used to describe a work of art?
HT: Do you think the term is reductive?
AG: I do.
HT: Because it’s too general?
AG: Also because it seems to imply that I set out to make things that move. But that is not the case. Very often my work starts from found objects: engines, wheels, iron pipes, plastic tubes, lamps, musical instruments, snares and so on. When I start living with these objects, I try to manipulate, incorporate or combine them in ways that are not announced by their form, sound or original function. I don’t want to use a flute as a flute. In fact, I try to find something new, something that is completely unpredictable. If this unpredictable thing moves nicely or makes a great sound, fine. But I was not looking for any particular movement or sound. Actually, it’s the opposite. To arrive at something new, I have to find ways of not controlling things. The new object, movement or sound is given to me as a result of my cohabitating with the objects I have gathered around me. There is no specific intention at the start of the adventure. Very often there isn’t even an exact starting point because the objects arrive at different moments and assume different roles in ever-changing constellations. Walking through a city, you see tubes and pipes everywhere. When I add some kind of motion to them, they become like an organ, like something that’s alive. So the movement is just a part of it, it’s not the sole intention of my activity.
What I also like in both shows is that the tubes are curved. When artworks move, they often make a circular or a straight movement. I prefer my curved lines. And I prefer movements that are not completely repetitive. I also believe there’s a sexual aspect to my work, but I wouldn’t know what to say about that. I just wanted to mention it. Do you know what would make me happy?
HT: No.
AG: For my parents to see these shows. It’s all for them, really. I think we all have the need to be appreciated by somebody who belongs to our tribe.
HT: We all dream of having the approval of our parents. Or of making them happy and proud. Especially when they seemed to be or really were out of reach when we were children. I think a lot of artists try to augment their existence by creating artefacts in the hope that their parents will finally notice them. But I understand you also miss your country. And that you would like your country to be more welcoming to contemporary artists. Could you tell me something about a special place in your country, a spot you would like us to pay attention to when we pass by?
AG: On Belinski Street in Chișinău where I lived as an adolescent, there is a big crossroads on the hill. It has many traffic lights. At night, when there’s no traffic, the lights still change from green to amber and red, making tiny clicking sounds. Nothing moves, apart from the changing colours, but you feel as if something is about to happen.
Montagne de Miel, 9 April 2021