Een portretcyclus van hedendaagse vrouwelijke performancekunstenaars die de mainstream picturale orde uitdagen en de bestaande perceptiekaders in vraag stellen. In deze zesde aflevering introduceert Kasia Tórz het werk van Dana Michel, die in haar choreografische praktijk de principes van het viscerale en de erotiek van de materie verkent.
De klap van een hand tegen de huid, het kraken van botten, het gesmak van een mond. Het zijn vooral de geluiden die ik me van CUTLASS SPRING (2019) herinner. Een bijzondere soundscape — een primaire bromtoon die langzaam tot in mijn aders doorsijpelt.
De tijdelijkheid van een black box wordt bepaald door de warme lucht en de geur van zweet. In een afgesloten theater worden we als toeschouwer meestal in de rol van zwijgende aanwezige gedwongen. We worden kijkende wezens, er rest …
