Sinds kort kan via NFT’s (*) digitale kunst in edities worden verhandeld en verzameld. Alexandra Crouwers bouwt vanuit haar eigen digitale praktijk een collectie op met werken van zowel gevestigde namen als anonieme makers. In deze rubriek licht zij telkens een werk uit die verzameling uit.
ROBNESS_V2, HOW TO BURN A CRYPTOPUNK AND NOT FEEL A THING.......A TUTORIAL, 2021, mp4, 1’02”, teia.art/objkt/168685
In 1966 vond in Londen het legendarische Destruction In Art Symposium (DIAS) plaats. Het evenement draaide rond vernietiging als een artistieke handeling. Een van de performances die plaatsvond was Yoko Ono’s bekende Cut Piece, waarbij het publiek naar eigen inzicht een schaar kon botvieren op de kleren die Ono droeg.
Het daaropvolgende decennium werd de nogal eenzijdige peace & love-boodschap van de jaren zestig opzijgeschoven voor een veel rauwer en duisterder wereldbeeld, dat werd gereflecteerd in de punkbeweging van de late jaren zeventig. Zoals wel vaker het geval is in de kunsten, bleek DIAS mijlenver vooruit te lopen op sociale bewegingen. Vivianne Westwood en Malcolm McLaren slaagden er zelfs in om vernietigde kledingstukken tot een modevorm te transformeren.
HOW TO BURN A CRYPTOPUNK AND NOT FEEL A THING.......A TUTORIAL (**) is een performance, geregistreerd door de performer zelf, Robness, wiens communicatie wordt gekarakteriseerd door typografisch geroep; ALL CAPS, overal. Het benadrukt de autoriteit van deze cryptokunst OG en heerser van het trash art genre [1].
Met een schwung die samen lijkt te vallen met de Westkust van de Verenigde Staten, filmt Robness – aanwezig als een voice-over met een, althans in mijn Europese oren, bijna Elvis Presley-achtige intonatie – zijn computerscherm met zijn telefoon. Hij neemt ons mee naar het proces van het vernietigen van een NFT. Ik lees er zo’n gigantische hoeveelheid referenties naar kunst- en crypto-geschiedenis in, dat de eerste versie van deze column in een zeer uitgebreid essay dreigde te ontaarden.
Voor dit format heb ik mijn vrije associaties in die velden teruggebracht tot een paar zinnen. Ten eerste is er natuurlijk de connectie met de ‘anti-kunst’ bewegingen in de traditie van Duchamp en Warhol. Dan is er ook de historische achtergrond van deze specifieke NFT (een typisch voorbeeld van de handelswaar die een vroeg, anarchistisch PfP-project kan worden [2]). De trash art/punk scene exploreert ideeën over eigenaarschap en het hergebruiken van kunst, wat me doet denken aan Pierre Huyghe en Philippe Parreno’s geweldige No Ghost Just a Shell (1999).
En dan is er ook nog de kwestie waarbij Robness tijdelijk werd verbannen van een groot NFT-platform, waarbij zijn onconventionele artistieke parcours de complexe relatie blootlegt tussen libertarische blockchain pioniers, autodidacte digitale kunstenaars en de poortwachters van de traditionele kunstwereld. Phew!
Het is dus duidelijk dat de video-performance om uiteenlopende redenen een stuk NFT-geschiedenis presenteert, maar voor het brede publiek is misschien wel de meest in het oog lopende kenmerk het feit dat een CryptoPunk op dit moment het equivalent van ongeveer 160.000 euro waard is.
Terug naar wat er op het scherm plaatsvindt. Robness accentueert de nonchalante atmosfeer door te beginnen met de selectie van een soundtrack, James Brown’s The Boss. Daarna opent hij een browser-tabblad waarop Punk 2317 te zien is. Hij plakt een reeks letters en cijfers in een popup veld – dit is het zogenaamde ‘burn’ adres, het blockchain equivalent van een prullenmand – en verzendt het geheel om te worden verwerkt: ‘Happy trash day, everyone.’
* Non-fungible tokens zijn crypto-koopcontracten op blockchains – in dit geval het energiezuinige Tezos – die naar digitale bestanden verwijzen.
** OBJKT#166040 is het eerste deel van de performance, waarin de verbranding van Punk 2317 wordt voorgesteld in een visuele analogie.
*** In 1995 verbrandde de K Foundation, die bestond uit voormalige leden van de succesvolle concept band The KLF, letterlijk één miljoen Britse pond. Ook zij onderhielden een stroeve relatie met de hedendaagse kunstwereld.
[1] Trash art is te herkennen door het gebruik van zogenaamde ‘poor images’ of ‘luie effecten’. In de woorden van Robness zelf: “Als je het niet binnen 5 minuten kunt maken, is het geen Trash GIF.”
[2] PfP staat voor profile picture, de avatar karakterplaatjes die gebruikt worden voor sociale media in plaats van een portretfoto. Collecties van generatieve beelden zijn als het dragen van een gepersonaliseerde button van een favoriete band, of te vergelijken met verzamelobjecten. De artistieke waarde is overwegend verwaarloosbaar.
Click here for the English version of this article