Ergens in een Atheense koffiebar in een afgelegen wijk maakte ik op 6 april 2017 samen met Alisa Prudnikova een eerste balans op van documenta 14. Het bleek veel te vroeg om ons al een volwaardig beeld te vormen van de kunsttsunami die Adam Szymczyk en zijn team curatoren op de stad losliet. Ondanks het schrijnende gebrek aan informatie dat deze openingsdagen teisterde, was één zaak alvast duidelijk: deze documenta introduceerde een ongekend aantal in de periferie van de Westerse kunstcentra opererende kunstenaars. Terugblikkend bleek dit de ideale setting om ons gesprek te starten. Naast commissaris van de ‘Ural Industrial Biënnial Jekaterinburg’ is Prudnikova immers ook directeur regionale ontwikkeling van het ROSIZO-NCCA, een koepelorganisatie die – vergelijkbaar met de Franse FRACs – de talrijke Russische Nationale Centra voor Hedenda…
