Ik heb nooit de tel bijgehouden van het aantal tentoonstellingen, concerten, lezingen en filmavonden dat ik op maandbasis bijwoon. Het is wel wat, laat ik het daar op houden. Het plezier schuilt hem daarbij spijtig genoeg niet altijd in de kwaliteit. Maar dit najaar blijkt een uitzonderlijk seizoen. Zowel onze galeries (met de net afgelopen expo van Louise Lawler bij Greta Meert op kop) als onze musea en andere kunstinstellingen schotelen ons deze dagen kunst met de grote K voor. Ik weet nauwelijks waar te beginnen. Misschien toch maar even buiten de landsgrenzen, in Éveux, zo’n 25 km ten noordwesten van Lyon. Daar loopt nog tot eind november een uitzonderlijke tentoonstelling met werk van Michel Mouffe. Op uitnodiging van de broeders Dominicanen toont hij zijn werk in het door Le Corbusier ontworpen klooster Sainte-Marie de La Tourette. Het is een eer die slechts weinigen te beurt valt. Wat me opviel tijdens, maar vooral na mijn bezoek, is hoe indringend de interactie is die hier ontstaat tussen het klooster, het werk en de kijker. De connectie met de architectuur en de spirituele omgeving tillen het werk naar een hoger niveau. Daar waar het kunstwerk in de galerie en het museum al te vaak ‘object’ wordt, gedraagt het zich hier als een actor. Het gebouw van Le Corbusier spreekt ongetwijfeld tot de verbeelding, maar ontleent zijn schoonheid vooral aan zijn onvolkomenheden, die we, laat ons eerlijk zijn, niet onverbloemd moeten romantiseren. En toch, het is juist in dit gebrek aan perfectie dat we iets menselijks ervaren, niets is onvergankelijk, niets is volmaakt. Ook de liefde niet. En dat brengt me op die andere tentoonstelling die recent de deuren opende en uw bezoek meer dan waard is. Love is Louder in Bozar is het eerste tentoonstellingsproject dat geprogrammeerd werd door de nieuwe expodirecteur Zoë Gray. Samen met haar team ging ze de grote uitdaging aan om het thema liefde om te zetten in een tentoonstelling. Zelden heeft een expo me zoveel plezier verschaft, zelden heb ik zoveel blije gezichten om me heen gezien. Een week eerder bezocht ik nog de Hans/Jean Arp en Sophie Taeuber-Arp tentoonstelling in hetzelfde gebouw. Dit was de laatste die geprogrammeerd werd door de betreurde Sophie Lauwers. Ook dit is een verhaal over liefde met de grote L. De liefde tussen een kunstenaarskoppel dat elkaar bewonderde, versterkte en inspireerde. Het is de grote verdienste van Gray en haar team dat Love is Louder nooit melig aanvoelt of ‘te makkelijk’. Wat hier neergezet wordt is een gesamtkunstwerk waar iedereen een stuk van zichzelf in weerspiegeld kan zien. En terwijl ik al die geweldige werken tot mij liet spreken bedacht ik dat Sophie Lauwers deze tentoonstelling ongetwijfeld met even veel enthousiasme en genoegen zou bekijken en bij een aantal werken een onverwachte, maar hoogst verfijnde en humorvolle bedenking zou maken, zoals alleen zij dat kon. Dit eerste wapenfeit van Gray en het Bozar expoteam is het mooiste eerbetoon dat Lauwers kon krijgen. De prachtige tentoonstellingszalen van Bozar vertoeven in goede handen.
En verder kan ik u naast alles wat er aan bod komt in dit nummer nog een hele lijst andere tentoonstellingen aanraden, zoals ‘Contacts’ – Hana Miletić in conversation with Nicole and Walter Leblanc in de Walter Leblanc Foundation, Ana Jotta in WIELS, Elen Braga in CC Strombeek, Silent Times in Extra City, Nástio Mosquito – King of Klowns en Agnieszka Polska – Flowers on the Sun, beide in M HKA, en niet te vergeten de eerste solotentoonstelling van Mark Manders bij Xavier Hufkens Gallery.
