Enkele weekends geleden bracht ik een avond door in het gezelschap van een aantal mensen wier leven en werk zich sinds vele jaren afspeelt binnen de podiumkunsten. De conversatie ging -- hoe kan het ook anders -- al gauw over de heersende pandemie en over de impact die de door de overheid getroffen maatregelen hebben op zowel het culturele metier als op menselijk vlak. Het is schrijnend te moeten vaststellen hoe de veerkracht van zoveel talentvolle mensen door onze overheid met de grootste onverschilligheid ondermijnd wordt. Niet zozeer omdat het moet, maar omdat het kan. Er is ondertussen al heel wat inkt gevloeid over dit onderwerp en het is zeer de vraag of dit tot een wezenlijke ommezwaai zal leiden in het politieke denken over het maatschappelijke belang van cultuur. Edoch. In Freddie Mercury: the final act, de documentaire die rec…
