Als Anouk De Clercq in 2017 een uitnodiging krijgt voor de Beaufort Triënnale voelt ze niet zozeer de noodzaak om na te denken over een nieuwe film, maar wel over een plaats om die film te tonen. Ze start met een groep gelijkgezinde kunstenaars en filmmakers met Monokino, een nomadisch filmplatform dat opereert in en vanuit Oostende. De reflectie over cinema in Monokino is de aanleiding voor een queeste naar gelijkaardige initiatieven in Europa en in Noord- en Zuid-Amerika. Die ontmoetingen monden uit in een boek: Where is Cinema?
Anouk De Clercq houdt van film: van de beelden, van de beweging, van de materie. Ze houdt van ruimte: van gebouwen, van landschappen, van licht. Ze houdt van subtiele nuances: van zwart tot wit en vooral al het grijs daartussen. Veel meer heeft ze in elk van haar films niet nodig om telkens …
