Als Kleine Kunstcollectioneur vind ik het fijn toeven tussen kunstenaars, zonder dat daar andere collectioneurs, curatoren, museumdirecteurs, galeriehouders, critici of welke andere kunstopportunisten en pottenkijkers dan ook bij zijn. Want pas als kunstenaars onder elkaar zijn en vrijelijk met elkaar kunnen communiceren, verdwijnen achterklap, liegen, stelen en bedriegen. Natuurlijk ben ik nu redelijk onlogisch, want aangezien ik er persoonlijk bij ben, breek ik bovenstaande oerwet. Ik ben zelf een pottenkijker, maar ik probeer dan wel een vlieg op de muur te zijn.
In een mooi stadje aan de Belgische kust is er zo’n plek waar kunstenaars geregeld bij elkaar komen. De ene nodigt de andere uit, die brengt een vriend of vriendin mee, ze tonen elkaar een paar werkjes, praten erover, steken wat van elkaar op, nemen plaats in het witte salon…
