De Vlaamse Gemeenschap voorziet via Kunst aan Zet in een renteloze lening voor wie werk wenst te kopen van kunstenaars uit Vlaanderen of het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Nadat Adriaan Raemdonck (De Zwarte Panter) jarenlang bezig was geweest de panter de bel aan te binden, maakte voormalig cultuurminister Sven Gatz er uiteindelijk wettelijk werk van. Of dit al een voorzet was om kunst, brutaal weggerukt van de subsidietepel, meer te vermarkten, dat laat ik hier in het midden. Een vergelijkbaar initiatief in Nederland, Kunstkoop, toonde al eerder aan dat hierdoor de drempel voor het kijken naar kunst, en de aankoop ervan, sterk wordt verlaagd.
Galerie De Mijlpaal (met vestigingen in Heusden-Zolder en Knokke-Heist) is één van de partnerkunstgaleries die dit aanbod verzorgt, alvast de enige in Limburg. Zestien kunstenaars treden in de tentoonstelling voor het voetlicht onder de titel D’as Best. En dit niet alleen omdat de ruimtes pas asbestvrij gemaakt zijn, maar vooral om het beste beentje voor te zetten met een uitgelezen aantal namen. Galeriehouder Lut Maris: “We hebben in de selectie diversiteit nagestreefd, zowel in disciplines als in on/bekendheid”. De media zijn inderdaad erg uiteenlopend, er is 3D print (Nick Ervinck), mixed media werk (Patrick Ceyssens), aaibaar juweel en object (Lore Langendries en Joke Raes), glas (Warner Berckmans, Jeroen Maes en Fred Eerdekens), fotokunst (Karin Borghouts), kleiwerk (Peter Vanbekbergen), keramiek (Ann Van Hoey), schilderkunst (Stéphanie Leblon, Stefan Peters, Mieke Teirlinck) en installatie (Jonas Vansteenkiste, Trees De Mits en Koen Vanmechelen).
Het hoeft niet verteld dat ook inhoudelijk variatie troef is. Van een esthetica in materie en vorm, tot kunst als statement. Van Mieke Teirlinck zijn hier drie schilderijen te zien. Je zou het herinneringsbeelden kunnen noemen, even hard als ontroerend, even emotioneel als maatschappelijk relevant. Wat het werk De oorlogskinderen III (2014) toont is documentair (wellicht een detail uit een krantenfoto), maar weet door de bijzondere kadrering en troebele weergave een tijdloze context op ons netvlies te branden. De kijker heeft de wegvoeringscène nooit zelf meegemaakt, maar leeft toch mee met de door het beeld overgedragen ervaring. Het schilderij levert zo een soort prothetisch geheugen.