Het moet gezegd: Whitehouse Gallery slaagt er weer wonderwel in om twee solotentoonstellingen te presenteren als een soort cohousingproject in de 18de-eeuwse villa op een natuurdomein in Lovenjoel, net buiten Leuven. Nieuwe schilderijen van Adam Leech, dikwijls dames uit de pruikentijd, passen bij het ooit adellijke landhuis. Ze komen geregeld samen met ultrafijne tekeningen, abstracte maskers van porselein en ook een amorfe sculptuur bekleed met wilgenkatjes van Joke Raes. Een geraffineerde elegantie.
Bij Joke Raes (1983, woont in Gent) slaat geraffineerde elegantie vooral op verfijnd. Haar werk gaat aan de haal met de natuur, al dan niet gemixt met de mens. Ze lijkt me op haar best in porseleinsculpturen met beweeglijke sprietjes en blaadjes uit de reeks Mask X. Bij Adam Leech (1973, VS, woont in Brussel) slaat het zowel op verfijnd als inventief en uitgekookt. Hij toont alleen schilderijen, hij is van opleiding schilder. Je zou bijna vergeten dat hij opmars maakte met maatschappijkritische video’s, waarin hij zelf optrad. Speech Bubble, een sepiakleurig verkooppraatje te midden van dromerig dwarrelende papiersnippers, maakte hij in 2008 voor Manifesta 7.
Is Leech bezig aan een nieuwe opmars? In 2021 exposeert hij in het S.M.A.K., na een lange residentie in het Gentse museum. Nu tackelt hij in A Face for Radio zijn ingebakken neiging om mooie gezichten te schilderen, geen gezichten voor de radio dus. Het zijn ge(de)construeerde portretten: gezichten met gaten, soms gaan ze schuil achter gedecoupeerde vormen. Maar ze blijven aantrekkelijk, en er zijn attributen zoals parels en bloemen in verweven. De dames hebben de elegantie van de rococo of de renaissance. iets dat iedereen direct associeert met elegant.
De kunstenaar toont de illusie, hij doorprikt ze en gooit ze overhoop. Zijn schilderkunst heeft iets van een zelf gefabriceerd theater, een metaforisch theater. Zo startte de reeks ‘windows met een werk waarin een streepjeshemd een kamer werd met een venster op de vloer. De ruimte valt samen met het menselijk lichaam. Of eerder de psyché, het geworstel van Leech met onbeantwoordbare levensvragen. Splinternieuw zijn Unfinished Window met twee kegelvormige lichtbundels en Finished Window met opstijgend wit licht uit het raam. Zo zie je ook hoe hij licht schildert. Beneden is een portretschilderij van Tamara te zien, een levend model. Minder geslaagd, maar zo besef je dat zij onder handen werd genomen in Tamara Reading op de bovenverdieping. Echte mensen vragen als model is een nieuwigheid. Wordt allicht vervolgd.