Quasi het hele Ludwig Forum in Aachen wordt nog tot 31 augustus ingenomen door de tentoonstelling Oh, Clock! van Amy Sillman. Oh, Clock! is geen retrospectieve tentoonstelling geworden, maar toont wel alle aspecten van het werk van Sillman, die niet alleen schildert, tekent, grafiek en animatiefilms maakt, maar ook schrijft, cureert en zines uitgeeft. Aan de ene kant van de centrale hal van het Ludwig Forum toont Sillman eigen werk. Aan de overkant kan je werken uit de collectie ontdekken die zij als curator selecteerde.
De jonge Amy Sillman (1955) begon te schilderen op een moment dat de schilderkunst onder vuur lag. Het enige argument dat ze voor die keuze kon geven, was dat ze het graag deed. Ze wilde schilderen zoals haar vrienden-muzikanten muziek maakten: al improviserend en experimenterend. Inspiratie vond ze bij kunstenaars als Philip Guston, Lee Krasner, Joan Mitchell, Eva Hesse en Nancy Spero. Sillmans werk is tot vandaag een combinatie van diepgaande analyse en verregaande improvisatie. Je voelt doorheen de tentoonstelling haar grote liefde voor vorm; die komt naar voor in haar eigen werk, maar evenzeer in het gecureerde gedeelte. Sillman gebruikt abstractie om het te hebben over het niet-weten; de gebaren die ze maakt in haar werken lijken trefzeker, maar ze zijn het resultaat van een intensief proces van twijfelen, herwerken en opnieuw beginnen om uiteindelijk finesse te bereiken.
De titel van de tentoonstelling Oh, Clock! verwijst naar de exploratie van schilderkunst als ‘time-based’ medium. Sillman hecht dan ook veel belang aan het procesmatige van haar werk. De reeks Temporary Object (2023–2025) die in de hal op een langgerekte gele toontafel te zien is, graaft de vele veranderingen op die hebben plaats gevonden in het maken van één enkel schilderij. Het uiteindelijke werk krijg je niet te zien.
UGH for 2023 (2023–2024) neemt in Zaal 1 een gigantische muur in van boven tot beneden met een raster van 112 schilderwerken op papier. Bovenaan hangen werken in roze-rode tinten die onderaan overgaan in grijze-zwarte tinten. Ze vormen een monumentaal geheel. Hier en daar lijkt het alsof er figuratieve elementen te voorschijn zullen komen, maar telkens weer verdwijnen die mogelijkheden. Er duiken ook letters op. Worden het klanken? Vormen ze woorden?
In Zaal 2 hangt de opvallende reeks Election Drawings, acht houtskooltekeningen uit 2016 waarmee Sillman reageerde op de eerste verkiezing van Donald Trump tot president van de VS. Figuren kruipen op handen en voeten over de grond en braken.
Untitled (Frieze for Venice, 2021) beslaat de hele derde zaal. Een fries van kleinere werken op papier die horizontaal gehangen zijn op een blauwe band wordt vergezeld van een geheel van grotere werken die verticaal gehangen zijn. Er is herhaling en variatie; de hele zaal lijkt wel op een muziekpartituur.
Eerder nam Sillman al het Kunstmuseum in het Zwitserse Bern op vergelijkbare wijze onder handen. De twee musea werken voor dit project namelijk samen. In Bern selecteerde Sillman uit de vaste collectie trouwens ook een werk van de Belgisch-Zwitserse Tatjana Gerhard, die daarmee één van de jongste kunstenaars in de tentoonstelling was, in het gezelschap van Lee Krasner, Monika Baer, Maria Lassnig, Meret Oppenheim enzovoort. In tegenstelling tot de tentoonstelling in Bern, waren veel van de kunstenaars in de collectie van Ludwig Forum Aachen onbekend voor Sillman, met onder andere een grote vertegenwoordiging van kunstenaars uit de ex-Sovjetunie. Ze maakte de selectie dan ook op basis van vormelijke criteria, zoals kleuren of patronen. Tijdelijke wanden op wielen werden door Sillman beschilderd en dienen in deze zalen als achtergrond voor de collectiewerken.
De tentoonstelling Oh, Clock! vormt een netwerk van verbanden. De werken reageren op elkaar, wijzen vooruit, wijzen terug. Ze verduidelijken elkaar en voorzien elkaar van commentaar. Je komt er als bezoeker weer opgeladen buiten.
