Het kriebelde blijkbaar bij Bruthaus om een opvolger op poten te zetten van Camouflaged Pearls in 2017. A BruthausGallery view on artist identity: de bedoeling is te lezen op het raam van de ruime galerie in Waregem. Een kijk geven op de identiteit van de kunstenaar, van negentien kunstenaars nog wel, dat is niet niks. Hoe wordt het aangepakt? Galeriehouder Joris Van der Borght, de curator, zocht pareltjes van werken waaraan de kunstenaars gehecht zijn, waarmee ze zich vereenzelvigen. Vaak leven ze met het werk en is het nooit tentoongesteld. Vandaar Camouflaged Pearls, bedekte of verborgen parels.
In principe verraadt elk kunstwerk iets van de kunstenaar. Wat Bruthaus onderneemt, gaat dieper. Het werk moest een soort synthese zijn van de identiteit, de persoonlijkheid, de ziel van de kunstenaar. Dertien kunstenaars van de galerie en zes ‘buitenstaanders’, die meestal een project krijgen in de toekomst: het mag dan een amalgaam van niet al te grote werken opleveren, de bezoeker verliest het noorden niet. Meer zelfs, het kriebelt om stil te staan bij elk werk. Ook als je er niet meteen voor valt, wil je gluren in de ziel van de kunstenaar.
De enige kunstenaars die opnieuw meedoen zijn Luk Berghe (†), Gery De Smet, Anna Lange en Merlyn Paridaen (allebei gloednieuw werk). De jongste deelnemers zijn Evert Debusschere en Jan Vandeplancke, die in juni afstudeerden. Debusschere onderzoekt schilderstijlen. Ensor, Van Gogh, Chagall en noem maar op: er wervelt wat van binnen in een groot tafereel van de Bijlokesite. Plein-air schilderkunst, picturaal vuurwerk en een eigentijds beeld. Vandeplancke is aanwezig met ludieke sculpturen van zijn groene pet en van een gedeukt schilderijtje dat een dreun kreeg van een cartooneske knots.
‘Nieuweling’ Salam Atta Sabri verstuurde een nieuw ensemble tekeningen van zijn woonplaats Bagdad, lang een oorlogsstad. Vlakbij is de dood op post in een wandsculptuur van Hugo Debaere, de in 1994 jonggestorven Gentse kunstenaar waar Bruthaus zich voor engageert. Schijnbaar klassiek, maar confronterend als je de door lijkverstijving verkrampte handen opmerkt. Het is een vrij vroeg zelfportret, een afgietsel van zijn lichaam uit een reeks waarin hij onderzocht wat de dood doet met het lichaam. Niet het meest typische werk, maar het toont dat Debaere van meet af aan ervaringen lijfelijk wilde beleven. Uiteindelijk kriebelt het om de ziel van de galerie te detecteren: een voorkeur voor kunst met inhoud, onderzoekend, relativerend, een mix van humor, ernst, provocatie en ook verstilling en schoonheid.