Soms, wanneer ik op mijn linkerzij wakker word ‘s ochtends, staar ik in je fonkelende ogen. Je lacht zoals gewoonlijk breed en tussen je vingers dampt een sigaret. Sinds mijn aankomst in de hoofdstad, zeul ik het zwart-witte postkaartje met je beeltenis mee. Alsof het besef dat ik hier nooit écht om je heen kan, zich moet vertalen naar mijn slaapkamermuur.
De naam ‘Chantal Akerman’ werd tijdens mijn eerste jaren in Brussel al snel een soort sociale pasmunt; haar films bleken een manier om nieuwe vriendschappen te sluiten. Online wisselde ik bestanden uit van Portrait d’une jeune fille de la fin des années 60 à Bruxelles, tijdens de lunch sprak ik met collega’s over No Home Movie en de eerste film die ik zag in een Brusselse bioscoop was La Captive. Vlak voor die screening sprak een vrouw me hoofdschuddend aan: ‘Ze krijgt overal z…
