De opmerkelijke ruimte S14 opent haar deuren voor een groepstentoonstelling ‘in de niet strikte zin’. Bezieler van dit Antwerpse herenhuis is de constellatie bolwerK. De woning staat open voor ‘Inhabitants’,‘Logers’ en ‘Visitors’. Voor al deze mensen geldt er één regel: RTFM! ofwel ‘Read the Fucking Manual!’. De handleiding bevat zowel praktische informatie, leefregels en technische plannen die iedereen online kan aanpassen, wat meteen veel vertelt over de kern van deze plek. Marthe van Dessel (één van de mensen achter bolwerK): “Je kan het vergelijken met de syslog, poort 514. Als je een server hebt is dat waar alles wordt bijgehouden; de log van het systeem. Op een manier is S14 een server. Wij komen elkaar tegen omdat we in praktijk staan.”
De lopende ‘tentoonstelling’ toont vier werken of ingrepen, verbonden door het overkoepelende concept ‘connecting infrastructure’. Op termijn moet een deel van het huis onafhankelijk functioneren door de infrastructuur zowel fysiek, virtueel als in tijd te verbinden. Marthe vergelijkt het huis met een ‘hackbase’: “Ga in die machine, in de hardware en techniek en verander dat. Hier is het op huisniveau.”
De tentoonstelling begint op de gevel. De Oostenrijkse Johanna Kirsch installeerde er in november een klimmuur. Iedereen met een klimverzekering kan tot het dak klauteren. Daar staat een antenne die gekoppeld is aan een online radiostation. Hier begint ‘connecting infrastructure’; de fysieke ruimte wordt letterlijk verbonden met de virtuele; er ontstaat een spel tussen de publieke en private ruimte. Zowel de façade van de privéwoning als het onzichtbare elektromagnetische spectrum wordt publiek gemaakt. Het parcours zet zich binnen verder. In de voorste kamer bouwde ‘Inhabitant’ Samyra Moumouh een kleurrijke non-conformistische archiefkast in podiumvorm voor het 15-jarige archief van bolwerK. Door het optillen van tegels komen verschillende documenten, boeken maar evengoed een bed tevoorschijn. Door op dergelijke manier toegang te bieden tot deze informatie wordt het verleden terug geactiveerd; het verleden wordt als het ware aan het heden ‘geconnect’. Het turquoise van het platform keert terug in de raamkozijnen en het podium werd op een zekere hoogte gezet zodat de inkijk van binnen naar buiten en vice versa wordt vergroot. Samyra stelt hierover: “Ik vind het interessant om de installatie wat meer publiek te maken. Als ontwerper ben ik daar ook mee bezig: in hoeverre kan je iets publiek maken terwijl het toch privé is. Toen ik studeerde was dit voor mij ook al heel belangrijk. Officieel mag je bijvoorbeeld geen nis in een gebouw plaatsen omdat daar praktijken in kunnen gebeuren die niet mogen maar ik vind dat interessant om op te zoeken als ontwerper. Kunstenaars staan meer open voor deze praktijken. Moest iemand anders mij vragen om een archiefkast en ik kom met zo iets af, lijkt de kans mij heel klein dat dat lukt.”
Een steile ijzeren trap leidt naar de kelder. Grenzend aan het zogenaamde ‘media hol’ ligt een kleine slaapplek. ‘Die blaue Wolke’, een felblauw textielsculptuur van de Duitse, in Antwerpen wonende Isabel Tesfazghi vormt kronkelend een wolkendek boven het bedje. “Ik heb heel intuïtief en heel expressief de touwen ‘geconnect’. ‘Infrastructure’ is alles in verband met ‘connection’, dat vind je ook terug in mijn weefsels. Door dat breisel is er een soort patroon ontstaan en je krijgt een soort lichtreflectie.”
De laatste ingreep bevindt zich in de leefkamer, een opengeslagen houten boek van Sophie Anson dat op ooghoogte werd gehangen. Het werk werd jaren geleden door bolwerK aangekocht en voor de gelegenheid uit het archief gevist en opnieuw geactiveerd. Anson koos ervoor om het werk in de leefruimte te hangen waardoor de publieke en private ruimte opnieuw worden verbonden.
Pepa DE MAESSCHALCK
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
