De Antwerpse Veronika Pot (1965) werkt met alle technische middelen van fotografie, als basismedium voor haar specifiek beeldend werk dat de grenzen van die fotografie overstijgt. Wat ze nu toont in Base-Alpha Gallery is het resultaat van de voorbije drie jaar: op de reizen die ze in Europa maakte fotografeerde ze gigantische, ruïneuze landschappen, vooral van rotsformaties zonder enige menselijke aanwezigheid. Dat vormde het basismateriaal voor het eigenlijke werk: de foto’s, ambachtelijk ontwikkeld in de donkere kamer, verknipte ze, plakte ze in collages weer aan elkaar, bewerkte ze met acrylverf, er komt over- en onderbelichting bij te pas, emulsies, digitalisering en wat dies meer zij, tot er een digitale print als eindresultaat bereikt wordt, waarvan nu veertien exemplaren in de galerie prijken.
The valley is quiet, the torment indefinitely is de mooie titel van deze expo, en het zegt helemaal wat je voelt bij die beelden: roerloze rotsformaties, algehele stilte in de woeste natuur, en toch dat onheimelijke, dreigende gevoel, de stilte voor de storm. Wie op reis trekt in ongerepte natuurgebieden herkent dat, het maakt het reizen uniek, enige getormenteerdheid kan soms helend werken.
Bij elk digitaal beeld hoort een kleine sculptuur, waarin de menselijke figuur toch opduikt, maar dan in een context van lijden, geweld en pijn: Pot liet zich inspireren door beelden van Goya, Eugène Delacroix, Gustave Doré, zeventiende-eeuwse jachttaferelen...
De beeldjes zijn gemaakt van plastic speelgoedfiguurtjes, waar ze ledematen van wegknipte en stukjes van andere figuurtjes aan toevoegde. Daarna behandelde ze de beeldjes met bijenwas, kleurde ze hier en daar met spuitverf. Ze rusten op dragers, gemaakt in keramiek door Veronika’s partner Nele, letterlijk en figuurlijk in een ondersteunende rol. Bij de veertien werken hoort ook een soundscape: de muziek is geschreven door haar broer Stephan Pot, de teksten schreef ze zelf en werden via de computer omgezet naar stem.
Deze expo is een nieuwe stap in het oeuvre van Pot, waarin ze consequent blijft in haar artistieke proces. In een vroeger gesprek met haar vertelde ze: ‘Het zijn allemaal beelden die echt door mij gefotografeerd zijn. Ze zijn niet afkomstig van bestaande beelden uit magazines of zo. Als ik er nu op terugkijk, met de handelingen die ik zelf toevoeg aan de beelden, dan komt dat voort uit een onbewuste wil, maar ook uit een noodzakelijkheid. Ik zoek naar patronen onderling die de werken met elkaar verbinden. Een combinatie tussen de technieken die ik gebruik in de donkere kamer enerzijds en abstract denken anderzijds. Die toevoegingen krijgen gaandeweg meer vorm.’
