Het Museum Dhondt-Dhaenens (MDD) in Deurle verkeert zoals bekend in een overgangsfase. Er is een ‘zachte’ verbouwing aan de gang. De radicale uitbreiding van het museum die ex-artistiek directeur Joost Declercq voor ogen had, in samenwerking met de architecten Robbrecht & Daem (en met de steun van de Vlaamse Gemeenschap), haalde het niet, vooral wegens dorpspolitieke belangen. De huidige directeur Antony Hudek kiest voor een rustigere transitie, wat deze dagen resulteert in een aanbod van drie tentoonstellingen, die elk mijlenver van elkaar staan.
Om met de ‘kleinste’ te beginnen: in de middenruimte zijn, onder de noemer Beautiful America, werken te zien uit de privécollectie van Hendrik Vermeire en Arne Notebaert. Ze bevat werken van onder meer Kevin Beasley, Deana Lawson, Mickalene Thomas en anderen, uit de Afro-Amerikaanse beeldcultuur, met een onmiskenbaar erotische inslag. Het is vooral fotowerk, en de verzamelaars tonen dit werk voor het eerst publiek, omdat ze vinden dat het zeker in Europa te weinig bekend is. Uit een interview met de verzamelaars, in de museumtekst: ‘Aan de ene kant is er een unieke expressie van de dagelijkse realiteit in Amerika, aan de andere kant is er een bijzondere eigenheid om daar op meer creatieve manieren mee om te gaan dan wij in Europa gewoon zijn.’ De getoonde beelden zijn dan ook ‘afro-americana’, met veel erotica. Dit is de eerste tentoonstelling uit de collectie in een reeks van vier, die zich in 2021-22 zal afspelen in MDD.
Van een heel andere orde is de installatie Skyhigh is my place van de Iraanse kunstenaar Shahpour Pouyan. Zoals andere kunstenaars als Gregory Schneider of Thomas Hirschhorn het museum ooit al eens grondig verbouwden, heeft Pouyan de patioruimte van het museum nu ook ingenomen met een meta-ingreep. De ruimte ligt vol met graan, in de glazen patioruimte prijkt een luchtverkeerstoren die op zijn kop staat. Het verwijst naar een pregnant stuk geschiedenis: de vader van Pouyan was straaljager-ingenieur, tijdens de Iraanse Revolutie in 1979 speelde hij een vooraanstaande rol. In de eerste fase van die revolutie verdreef een alliantie van liberale, linkse en religieuze groeperingen de toenmalige sjah. In de tweede fase greep ayatollah Khomeini de macht. De kwetsbare plekken van Iran in die jaren waren het luchtruim en voedsel. Vader Pouyan pionierde in beide: als straaljagerpiloot werkte hij aan de bescherming van dat luchtruim, voor en na de pilooturen werkte hij aan de uitbouw van tarwevelden rond de luchtmachtbasis, om de bevolking van basisvoedsel te kunnen voorzien. Snel zou de religieuze dictatuur de boel overnemen.
In de andere tentoonstellingsruimte links zien we werk van Luca Frei, onder de titel Working, spacing, moving. En dat is het ook: Luca Frei werkt met objecten, woordbeelden, collages, maquettes, textiel, meubelobjecten en andere dingen om een etherische sfeer op te roepen, waarin hij de bezoeker uitnodigt tot participatie en toch net niet, want de objecen zijn zo efemeer dat je er niet durft op te gaan staan, te zitten of aan te raken.
Zo is er het sterke werk Untitled (Dreams that I forgot until I realise they have coloured everything I felt and did today), een mooie muurinstallatie met uitgesneden vormen, matten en een bank om te mediteren. Nogal wat werk komt uit vroegere tentoonstellingen en performances. Bij een nogal vreemde opstelling, met een performance-video – een nieuw werk – met de Zweedse danseres en choreografe Majula Drammeh, ontgaat de relevantie me enigszins. Maar een oefening in mindfulness is dit wel.
Ik kijk overigens uit naar de ingreep van Lili Dujourie, die de overgang van het middenvertrek naar de twee tentoonstellingszaken links en rechts in MDD wil markeren met een waterpartij. Under construction.
