'Ik keek er heel erg naar uit je te ontmoeten, maar ik moet je waarschuwen: ik kan geen gezichten onthouden en zal je dus een volgende keer misschien niet herkennen.' Marianne Berenhaut leidt me binnen in haar prachtige herenhuis in Vorst, ten zuiden van Brussel, waar ik tijdens ons gesprek de tijd zal vergeten. Het is een zonnige herfstdag en de zonnestralen vallen ongehinderd binnen door de hoge ramen. Overal – in de keuken waar we een kop koffie drinken, in de leefruimte waar we zitten te praten en in de slaapkamer waar ze me haar recentste Cahier-collage toont – zijn kunstwerken. 'Wanneer ik mijn werk exposeer, moet dat in de ideale context gebeuren,' zegt ze, 'met een maximale zichtbaarheid. Hier kan dat niet, hier leef ik.' We praten over het leven, over kunst en over haar huidige tentoonstellingen; in M HKA in Antwerpen…
