In My Address, refererend naar haar IP-adres, transformeert Emmanuelle Quertain (1987, Ukkel) de expositieruimte van Beige in een tot de nok gevulde harde schijf. Elk van de in totaal 440 kleine waterverfschilderijen, die door hun grote aantal de muren van Beige bijna volledig bedekken, werd al kijkend naar een computerscherm geschilderd. Op de schilderijtjes staan nieuwsfragmenten, selfies, Youtube-video’s en advertenties afgebeeld, stuk voor stuk expressionistische, soms zelfs kinderlijk aandoende aquarellen. De langgerekte rijen en kolommen waarin de werken zijn opgehangen, doen uitschijnen dat het hier om een computerscherm gaat waarvan elke aquarel een stilstaande pixel vormt. De 440 werken moeten in hun geheel dan ook als een portret van Quertains IP-adres (Internet Protocol-adres) worden gedacht. Op die manier poogt de kunstenaar de moderne subjectiviteit in het online tijdperk en de intimiteit die daar nog steeds aan vasthangt op een nieuwe wijze te benaderen. De breidelloze productie aan data en beelden die de hedendaagse samenleving zo kenmerkt, maakt immers dat het oog al verzadigd geraakt nog voor het ziet wat er in feite nog steeds te zien valt. Door beelden van het internet te transcriberen naar de aquarel-vorm wil ze een ‘tijd van focus’ ontwikkelen, een ruimte waarin de toeschouwer zich kan concentreren op de virtuele beelden die anders zo vluchtig zijn. Virtuele beelden die desondanks nog steeds een persoonlijke, intieme dimensie kennen. Met deze tentoonstelling biedt Emmanuelle Quertain de toeschouwer dan ook een alternatief voor de wijze waarop de waarde van numerieke data kan worden benaderd en geëvalueerd.
Luister ook naar onze podcast, waarin Emmanuelle Quertain in gesprek gaat met onze webredacteur Bas Blaasse.
