De galerieruimte van Sofie Van de Velde is huiselijk ingericht met meubels, belichting en vloerbekleding. Dit is het werk van de in Düsseldorf wonende en werkende kunstenares Erika Hock (°1981, Kirgizië). Hoe uitnodigend de interieurelementen daar ook staan, ze zijn onbruikbaar. Hock brengt geen meubels of design, maar een verhaal.
Het gaat om de plaatsing en de relatie die tussen de objecten onderling en de architectuur ontstaan. Komt deze ingerichte ruimte tot leven of zal iemand ze in gebruik nemen? Figuranten zijn hier niet te verwachten, de meubels en inrichting vormen zelf de personages in het verhaal.
Deze werken behoren tot haar serie ‘Elbows & Knees’ en zoals de naam al doet vermoeden, verwijst Hock naar lichaamsdelen. Ze geeft haar meubels en inrichting menselijke trekken door een tafelpoot te verlengen, zodat die refereert aan een uitgestrekt been, een tapijt in de vorm van een hand of ‘neuzen’ als muurdecoratie.
De buissculpturen zijn geïnspireerd op Bauhaus meubilair uit de jaren twintig: naast de vormgeving hebben de vreemde kleuren ook iets nostalgisch. De buizen waar de snoeren van de lampen door lopen zijn roze of oranje van kleur en de zacht gele tafel en stoel ogen vanuit een ander hoek eerder groen. Op de tafel ligt een sigaret in een hoopje zand. Hock beschouwt een sigaret als een typerend voorwerp uit de jaren twintig om met elkaar te converseren. De objecten uit de zwarte en witkleurige vilt versterken de huiselijke aard. De vilt is een verwijzing naar shyrdak, traditionele vilten tapijten uit haar geboorteland, gebruikt om het interieur van joerten te decoreren.
De huiselijke opstelling sluit uitstekend aan bij de architectuur van de galerie. Ze houdt ook rekening met hoe de kijker zich door de ruimte beweegt. Pas als je van de voorste ruimte naar de achterste ruimte beweegt, zie je plots neuzen aan de muur hangen.
De presentatie is strak en tot in de kleinste details zorgvuldig uitgekiend. Er staat niets te veel of te weinig. Alles klopt: de juiste belichting, de kleur van haar naam en de titel van de tentoonstelling op de muur en de zwarte uiteinden of accenten in de witte buisstructuren van de sculpturen. Er zit een graad van abstractie in die veel opening biedt voor interpretatie. Het heeft iets geestigs en er hangt een boeiende spanning alsof er iets elk moment te gebeuren staat.
