Huidcontact. De Belgische schilder Fik van Gestel mist dat het meest tijdens de ‘social distancing’. Het is te lezen in zijn interview in de reeks ‘Artist in Exile’ op de website van galerie Zwart Huis, waar zijn solotentoonstelling Voor de knoppen in de vrij kleine ruimte in Brussel welgeteld één dag open was voor de lockdown. Huidcontact sloeg op direct contact met kinderen, kleinkinderen en vrienden, op kussen en knuffels. Niet dat we in de heropende expositie met z’n allen kunstknuffelaars worden, maar bij de weloverwogen selectie schilderijen realiseer ik me dat het oog toch een soort tastzintuig is. Heerlijk pretentieloze schilderkunst ook, alsof Van Gestel ook zelf altijd weer verwonderd is over het gevarieerde vermogen van verf op doek.
De titel Voor de knoppen lijkt glimlachend tegen te spreken dat het ‘naar de knoppen’ gaat. Wat niet onjuist is, want het gaat om de periode vlak voor de bomen botten en alles opbloeit. Voor de knoppen V (2018) is een groot schilderij van groene vertikalen met uitsteeksels op een vrij egale donkerpaarse achtergrond. Kale takken en stammen, hier en daar met een rode streep. Een opgewekt rood of bloed? Zonder die fijne titel kan het wat schraal overkomen. Maar de schilder weet er wel weer spanningen in te moffelen. Een typische Van Gestel, denk je. En als je wat rondkijkt, moet je prompt toegeven dat zijn schilderkunst niet zomaar valt te typeren.
Laat hij zich meer van zijn impressionistische kant zien, zijn weemoedige kant? Het groenige waterlandschap Nete V (2019) is een variant van Nete (1998) en daar hangt het kleine schilderij Zeeland (1995) naast. Balkon (2018) evoceert dan weer een tuin. Niet de tuin van de kunstenaar met het zelf aangeplante bos bij zijn woning in de Antwerpse Kempen, maar die van Pierre Bonnard in diens schilderij Le balcon à Vernonnet. Tiens, Van Gestel herinterpreteert zelden zo onverbloemd andermans werk. Zelfs niet in de jaren tachtig, toen citaten uit de kunstgeschiedenis floreerden en hij mee opmars maakte met de nieuwe schilderkunst. In dit geval neemt hij ook zijn hoed af voor Bonnard. Beeldmogelijkheden ontdekt hij vaak in de natuur, maar evengoed in koffiecapsules of het televisieprogramma De afspraak. In 2014 schreef hij: ‘Je hoopt steeds weer dat dit samengaan van beeldmogelijkheden met je decennialange ervaring picturaal vuurwerk zal veroorzaken.’ Picturaal vuurwerk spat er nu niet vanaf, al is het op post in een aantal schilderijen. Ja, de opgeflakkerde aandacht voor zijn werk is terecht.