Galerietips maart

Arpaïs Du Bois in Gallery FIFTY ONE

Dagelijks tekenen is belangrijk voor Arpaïs Du Bois. Maar bij Gallery FIFTY ONE toont de in Antwerpen werkende Du Bois naast veel werk op papier ook driedimensionale werken. Of zijn het vooral ingrepen? Dat is geen radicale breuk of ommekeer, maar een logische verderzetting van haar wens om te experimenteren met de scenografie van tentoonstellingsruimten zelf. De trap is versperd en omgebouwd, een verwijzing naar de titel – 'de mythe van de zachte helling'. Die verwijst op zijn beurt naar ons halsstarrige geloof in technologische oplossingen voor klimaatproblemen. Zware thematiek, die door Du Bois verder wordt aangekleed met humor en lichtheid, in de voor haar kenmerkende vormen en motieven en een pastelachtig kleurenpalet.

Sebastian Black bij C L E A R I N G

Het leek een gemakkelijke opdracht die Sebastian Black zichzelf stelde: schrijf een boek en illustreer het verhaal. Maar het narratief nam een loopje, het materiaal nam het maak- en schrijfproces over, en de kunstenaar kon niets anders doen dan de kronkelende zijwegen en afdwalingen volgen. In een brief waarin Black uitleg geeft over de uiteindelijke tentoonstelling, schrijft hij: ‘Everybody wants to have a purpose, and one conspicuous problem with art is that it is one of those rare activities you can pursue for your entire life without one. That such purposelessness is one of the founding articles of art’s constitution is cold comfort considering that it is an article art shares with despair.’ Doel of geen doel, wanhoop of niet, het resultaat houdt zich op in de verrassing.

Raimund Girke bij Axel Vervoordt

Raimund Girke (1930-2002) staat bekend om zijn onderzoek naar de kleur wit. Hij staat geboekstaafd als een analytische schilder. Dat klinkt steriel en bijna als het tegenovergestelde van de organische, dynamische, lijvige en lijfelijke werken van Girke die momenteel in de Patio van de Kanaal-locatie van Axel Vervoordt te zien zijn. Hierbij vallen vooral de gebaren en penseelstreken op die een directe relatie aangaan met de verhoudingen en energie van het lichaam. ‘Wit is rust en beweging, wit is pure energie.’ Dat motto wordt nieuw leven ingeblazen met een focus op het werk van de kunstenaar uit de tweede helft van de jaren tachtig en negentig.

Moon Juice bij Waldburger Wouters

Nogal wat lijnenspel in deze tentoonstelling. Of is de rode draad misschien een geometrische verkenning van voorzetsels als tussen, naast, boven, onder? Het is natuurlijk onzinnig om het werk van tien kunstenaars te reduceren tot een gemene deler. Toch voelt de samenstelling van de tentoonstelling, met de even cryptische als succulente titel Moon Juice, uitgebalanceerd, verbonden, logisch. Curator en schrijver Anthony Carfello bracht werk samen van Clara Brörmann, Vincent Chenut, Fran van Coppenolle, Ted Gahl, Jean Katambayi Mukendi, Richard Tuttle, Adelheid De Witte, Dome Wood, Ding Yi, en Xu Zhen en schreef een tekst die de tentoonstelling overstijgt. Het geheel blijkt altijd meer dan de afzonderlijke delen en dat geldt ook hier.

Jan Voss, Sophie Ullrich, en Sophie Kitching bij Nosbaum Reding

Figuratie speelt een grote rol bij deze trio-show in Nosbaum Reding. Stripachtige assemblages wisselen elkaar af met vette knipogen naar de pop-art. In het werk van de Britse Sophie Kitching (1990), de Duitse Jan Voss (1936) en Sophie Ullrich (1990) ontbreekt de figuurlijke horizon die ons een oriëntatie kan geven. Ondanks de duidelijke verscheidenheid qua beeldtaal en technische uitwerking bestaat er een voelbare verwantschap tussen de werken van de drie kunstenaars – trois à part. In de begeleidende tekst heeft Nadina Faljic het over vallen. Als je valt verlies je een stabiel perspectief, een uitzichtpunt, een horizon. Faljic confronteert de kijker zo met de vraag of schilderijen een staat van zijn kunnen vangen in vrije val.

Jef Meyer in ZEIT en Ponti

Een duik in een ongekende, onontgonnen diepte. In de gelaagdheid van de tijd. Daar lijken de werken van Jef Meyer zich soms af te spelen: in een spannend maar ondoorgrondelijk universum. Daar zit ook iets onzekers aan, iets onafs. Misschien omdat het zo ruw is? Tegelijkertijd wordt de presentatie bij ZEIT gekenmerkt door een onwankelbaarheid die je in tijden van ontwrichting niet vaak voorgeschoteld krijgt. In de mooie traditie van ZEIT worden de betonwerken van Jef Meyer geflankeerd met een aantal iconische na-oorlogse abstracte werken en objecten. En geeft de titel nog iets weg? I wouldn’t bet on it. Parallel aan de tentoonstelling in ZEIT toont ook PONTI een selectie van Jef Meyers recente werken.

Imge Özbilge en Warre Mulder in Whitehouse Gallery

Is tijd lineair? Of circulair? In het werk van Warre Mulder en Imge Özbilge staat een cyclische opvatting van de tijd ogenschijnlijk centraal, waarin nieuwe gesprekken met de geschiedenis kunnen ontstaan. Beide kunstenaars werken met folkloristische of mythologische motieven, historisch materiaal en iconografische beelden – Özbilge in tekeningen en animaties, Mulder in figuratieve sculpturen. We zijn benieuwd naar de transhistorische en transmediale dialoog die daaruit spreekt.