Een eeuwenoude kilte stijgt op uit de muren en grafstenen in de Oude Kerk in de hoerenbuurt van Amsterdam. Daglicht valt binnen door de hoge ramen. Er is geen kunstlicht in de kerk. Wat je ziet, is puur natuurlijk, zo moet de kerk er ruim voor de industriële revolutie uit hebben gezien. Enige uitzondering zijn de paar spots gericht op een ranke, spierwitte column, die van de vloer naar het plafond reikt, opgebouwd uit schijfjes marmer: cirkels en vierkanten, opeengestapeld, zo de hemel in reikend. Als langzaam het daglicht oplost in de avondschemering, doemt het wit op, als een buitenaardse lichtstraal. Het is het werk ‘Column Untitled’ (2011-2015), dat zich telkens in hoogte aanpast aan de beschikbare ruimte waar het wordt geëxposeerd. Het is onderdeel van de expositie ‘Geometry of the Scattering’, met werk van Germaine Kruip.
Theatraliteit en het publiek spelen blijvend een rol in haar werk. Want, legt ze uit, ze wil vooral dat het publiek beter kijkt. Doet het publiek dat dan niet goed genoeg? Nee, vindt ze. Er is meer te ontdekken, te ondergaan en te voelen.
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
