Base-Alpha Gallery in Antwerpen bruist vaak van de energie, met kleurrijke en onstuimige tentoonstellingen. Maar de galerie kan zich ook strak en ingetogen tonen, een ware white cube, zoals nu met Wired thoughts van Goele De Bruyn.
Zo komt het juiste evenwicht tot stand met de hier getoonde werken die sterk aan hobbyisme gelieerd zijn en hun beelden putten uit borduurpatronen. De Bruyn houdt zich al langer bezig met eerder huiselijke objecten – zo werkte ze met zeepresten en gebruikt ze sinds een tentoonstelling voor Netwerk in Aalst in 2003 vaak borduurdoek als basis voor haar werk. Twee doeken die ze destijds voor de ramen van de kunstinstelling maakte, toont ze hier als een scharnierend tweeluik. Op het ene zien we een fractal met een kristalachtige vorm; op het andere de voor borduurwerk zo typische kleurblokjes, met de kleuren van een zonsondergang van Richard Hamilton – een schilderij wat ze zo volledig abstraheert. Onder de onmiddellijk zichtbare laag van het borduren, ligt die van de schilderkunst. De Bruyn gebruikt de borduurstramienen als canvas om op te schilderen en refereert aan de kunstgeschiedenis. Op een recent doek z.t. (window) – dat overigens voor het eerst geprint en niet geschilderd is – laat ze het kitscherige zicht op een Vlaamse villa vanuit een raam met bloempotten, verdwijnen onder de print van borduurdoek. Het beeld wordt zo abstract en de basis waarop het ligt, komt weer tevoorschijn.
In beide doeken van het tweeluik ontrollen de beelden zich in de marge. Dat was destijds in Aalst bittere noodzaak omdat een beeld in het midden van het doek door binnenvallend licht verzwolgen zou zijn geworden. Maar De Bruyn hint zo bovendien naar onze blinde vlek, dat wat zich buiten ons blikveld afspeelt. Dat spel van tonen en niet tonen speelt ze voortdurend: wanneer ze beelden in de marge van de doeken schildert, of objecten toont – zoals borduurdoeken – die normaal in een galerie niet te zien zijn.
Maar ook door het tonen van achterkanten. Die van een kitscherig borduurdoek bijvoorbeeld, waarop een schattige beer sap drinkt, z.t. (back juice), en die De Bruyn omgedraaid ophangt. Z.t. (aprons), is dan weer aan twee kanten beschilderd: aan de ene kant met contouren van schorten en aan de andere kant met de stofprint ervan. Doordat het werk opnieuw met een scharnier tegen de muur beweegt, worden voor- en achterzijde tegelijk zichtbaar en ontstaat het volledige beeld. In de installatie z.t. (borders for pillows / reclining scape) laten boven- en onderkant zich zien. Hier ligt het borduurdoek met in de marge een van een kussen overgenomen landschapsbeeld plat. Het wordt van onderen belicht met een batterij aan looplampen, de stroomkabels symboliseren de energie waarmee het werk gevoed wordt. Een aantal trapjes die De Bruyn namaakte naar model van bibliotheektrapjes, maken het mogelijk het beeld van boven te bekijken, zo wordt onzichtbaar zichtbaar.
Centraal in de tentoonstelling hangen acht tekeningen gekanteld tegen de wand: het volledige millimeterstramien tekende De Bruyn op elk ervan zelf met de hand – ook al door de manier van installeren lijkt dit wel monnikenwerk. De ene keer krijgen we zo de indruk van een stoplap, of van vliegengaas, de andere keer vult ze het met beeld en lijkt het een vrouwentorso of een weerkaart. Op die laatste zijn de draden aan de achterkant van een borduurdoek ook zichtbaar, de kleuren zijn in één vloeiende beweging getekend. Waardoor opnieuw het onzichtbare, wat normaal aan de blik onttrokken is, dat hier onder de aandacht wordt gebracht.