Bij Guido van der Werve (°1977) draait alles rond tijd en dimensie. Hij is niet alleen kunstenaar maar ook duurloper, triatleet, bergbeklimmer, en ook schaker en muzikant. Zijn oeuvre, zoals nu te zien is in Palpable Futility / Tastbare Futiliteit, zijn retrospectieve tentoonstelling in Eye, leest als een biografie in wording. Het begint bescheiden, maar krijgt snel epische dimensies. Het blijft fictie, maar het therapeutische komt meer naar boven: de noodzaak aan een andere werkelijkheid.
De werkelijkheid van Guido van der Werve is een geforceerde werkelijkheid. Niet door drugs, wel door fysieke inspanning. Het wordt een verslaving, zo staat het in de zaaltekst bij een van zijn films, Nummer dertien: ‘Van der Werve raakte rond 2007 verslaafd aan hardlopen en sindsdien rent hij regelmatig marathons en ultramaratho…
