Het trottoir voor de ingang is opengebroken en wordt opnieuw gelegd. Met een laaghangende zon is het een geruststellend tafereel en ik weet niet waarom. Misschien omdat alles gewoon is zoals het is. Ik werk dezer dagen aan een tekst over de zogenaamde scheiding tussen kunst en leven, alsof ze niet tot dezelfde wereld behoren. Maar Harm & Charm bij Damien & The Love Guru herinnert mij eraan dat in het ensemble van kunstwerken en kunstruimtes wel degelijk mogelijkheden tevoorschijn kunnen komen die elders onzichtbaar blijven. De duopresentatie van Aisha Christison en Margarita Maximova werpt je in een wereld die je mag ontdekken met de verwondering van een kinderblik.
De schilderijen van Christison zijn listig. Als een tweesnijdend zwaard zitten de meeste werken gevangen in een pact van tegengestelde neigingen en stemmingen, waar opvallend veel rood in domineert. Drie jachtluipaarden die uit een ander beeld lijken te zijn gesneden kijken me aan alsof ze op heterdaad zijn betrapt, terwijl ik me afvraag welk scenario zich ontvouwt uit de confrontatie tussen een os, een kat, en een meisje in een kinderstoel met een zakje chips in de hand, in het aangrenzende Pony at the Gate (2020). Bijna allegorisch, soms griezelig maar telkens raadselachtig, balanceren Christisons beelden op een koord van vindingrijkheid.
Dankzij de rode tl-verlichting en een zachte spot in een hoek heeft de centrale kamer iets weg van de dromen in een kinderkamer, die evengoed naargeestig kunnen zijn. Er hangt een sfeer van toekomstmuziek, speelgoed, lavalampen, en verborgen beestachtigheid. Misschien dat ik dankzij het bezielde decor de video-installatie van Maximova, Sway a way (2020), tot mij laat doordringen als dat wat het ook zou kunnen zijn: een sprieterig wezen met een televisiescherm als hoofd en luidsprekers als handen. In gevonden beeldmateriaal van GoPro’s en telefoontoestellen vliegen we mee met een arend waarna we in de zee vallen om te kunnen drijven tussen diepzeegruis. In tegenstelling tot Christisons fantasiecreaties, schept hier juist de afwezigheid van een artistieke hand een wereld vol kleine wondertaferelen.
Maar de fantast zij gewaarschuwd. In Maximova’s Madmen, informers, sleuths, seducers (2020) klinken fragmenten en zinsneden van haar moeder als een waarschuwing voor het soort lethargie dat besloten ligt in comfort. En wat is er comfortabeler dan je volledig terug te trekken in de verbeelding? Door het raam staart een paar kinderogen mij aan. Aan haar hand een kinderfiets. Is ze gebiologeerd door wat ze niet kan zien? Of ziet ze Christisons A-R-T-I-C-U-L-A-T-E (2020), het zwevende schilderij van een tandartslicht achter mij, dat zelf als een tandartslicht is opgehangen aan een mobiele arm? Deze driedimensionale figuratie in de laatste uithoek van de show lijkt de feeërieke elementen in de andere schilderijen van hun doeken te willen trekken, de echte wereld in van drones en technologische haperingen. In dat opzicht is het samenspel in Harm & Charm een vruchtbaar evenwicht dat je even meesleept in de verwondering voordat je weer naar buiten moet.