Uit een gesprek met Harold Ancart in zijn studio in New York leer ik dat hij houdt van sporen. Hij houdt van de patine die ontstaat in zijn werkplek tijdens het schilderen: de verf op vloeren en muren die blijvend verwijst naar eerdere activiteit. Uit andere interviews leer ik dat hij graag ook in situ werkt. Een sportterrein in Brooklyn of een fresco in Metz zijn daar voorbeelden van. In zijn tentoonstelling met nieuw werk bij C L E A R I N G combineert hij het beste van beide werelden.
Daarom, niet onbelangrijk, een korte inleiding tot de plaats van het gebeuren.
C L E A R I N G is ondergebracht in een imposante ruimte in Vorst: een opengewerkte hangar die de blik van de bezoeker van voor naar achter trekt en van de betonnen vloer naar het houten gebinte onder het dak. Het ritme van de ruimte volgt de zware balken die het dak ondersteunen. En die balken vormen een echo op de lucifers op elk van de grote doeken aan de muren. Lucifers die doen denken aan sculpturen.
Het zou Claes Oldenburg kunnen zijn, maar dan op doek. Het aanstrijkstrookje voor de lucifer heeft iets van de rand van een gebouw. Soms verschijnt iets dat lijkt op voegen tussen tegels er onderdoor. De doeken zijn met precisie geschilderd, maar dragen toch altijd op één of andere manier sporen van het schilderwerk: vlekken, vegen of soms de afdruk van een hand, alsof het doek zelf een gebouw in gebruik is.
In de hoek van die grote hangar als tentoonstellingsruimte zit vreemd genoeg een kleine, gezellige haard: een zwart gat in de muur met wat resten van verbrande balken als een trompe l’oeil die de overgang maakt van de serie lucifers aan de muur naar een reeks zwembaden in de ruimte. Die laatste staan als geschilderde sculpturen op sokkels verspreid over de vloer.
Als de lucifers telkens in dezelfde positie worden geschilderd, op het moment dat de vlam ontstaat op de rand van het doosje, met als belangrijkste variaties de wisselende kleuren en formaten van de doeken, krijgen de zwembaden een extra variatie in de vorm. Er zijn er lange en korte, diepe en ondiepe. Kleuren en texturen tonen een koel (en niet verkoelend) paradijs. Het resultaat is een altijd dubbelzinnig beeld. Net als de titel van deze tentoonstelling: A Match Made in Heaven. Dat kan je letterlijk lezen, als een onaardse lucifer. Of figuurlijk, als iets dat bij elkaar past op een wonderlijke manier. Als water en vuur bijvoorbeeld. Of als die lucifers en de balken in de ruimte. Of die balken en die haard …