Een interview dat geen interview had kunnen worden. Lili Dujourie en ik zitten met zicht op zee te praten. Ze had me vooraf gewaarschuwd, en ik wist het ook: ze is niet voor interviews, een vraag-antwoord systeem. Toch spreekt ze zorgvuldig en genuanceerd over haar oeuvre, over hedendaagse thema’s en de context waarin haar werk vanaf de jaren zestig tot en met vandaag is ontstaan en vooral opnieuw wordt getoond. Ze is, na maanden, voor het eerst terug in Oostende. De stad waar ze, tussen eb en vloed, jarenlang heeft gewoond en nog altijd naar terugkeert.
Op een bepaald moment citeer ik de woorden van Dirk Lauwaert uit 2002, uit zijn essay Weerloos Weerwerk, opgenomen in de publicatie Video’s 1972-1981. Haar video’s. Lauwaert schrijft over de rol van de huldebrenger in Lili Dujouries manier van filmen: ‘Autoriteit w…
