Wel, wel, er blijkt nog iets aan te vangen met figuratieve schilderkunst om ze opmerkelijk te maken. Een schilderijententoonstelling die zo site-specifiek is als Decline & Glory van Jill Mulleady (1980, Uruguay) in Gladstone Gallery in Brussel, dat zie je zelden. Narratieve schilderkunst nog wel, al zitten er een aantal stillevens bij. Het is haar eerste tentoonstelling in België, geschilderd voor de locatie en erop geïnspireerd.
Die aanpak typeert zoetjesaan de meer en meer succesrijke kunstpraktijk van Mulleady. Ze volgde een theateropleiding in Parijs en een kunstopleiding in Londen, ze woont in Los Angeles en heeft familie in België. Doorheen deze expositie zwerft een mix van symbolisme, romantiek en de fruitstillevens van Courbet, een vleugje Bruegel en iets van vrouwelijke surrealisten in Zuid-Amerika.
Decline & Glory – het omgekeerde van glorie en verval – is een soort filosofische fictie, die vertrekt van Brusselse herenhuizen zoals dat van Gladstone Gallery. Echt geënt op de locatie. Een antieke spiegel is uit een leegstaand huis in Brussel gesleept en daarop is een kluwen van op elkaar klimmende figuren geschilderd. Niet het beste werk, maar het spiegelt mooi het schilderij van de inktvis ertegenover: een inktvis met zijn verstrengelde armen rond het lijf. Vergeet niet omhoog te kijken. In de hoeken van de witte plafonddecoratie schilderde Mulleady een elegante compositie van rottend fruit. Wat verderop een groot schilderij van een zeegolf, die onder een Pompeï-rode lucht op het punt staat te breken. Knap. De verf is altijd dun aangebracht en met veel nuances. Zo verschijnt een psychologisch geladen universum, waar je niet meteen grip op krijgt.
Subtiel een setting maken, ook dat lijkt bij te dragen om niet kopje-onder te gaan in de eigentijdse overvloed van figuratieve schilderkunst. Boven valt door raamfilters zacht lilaroze licht. Daar hangt een schilderij van een verleppend boeket, dat dankzij de titel A Thought that Never Changes Remains a Stupid Lie een conceptueel bloemstilleven is. Voorts een buitenscène met een vrouw bij een rokerig kampvuur en allerlei motieven waarvan je vermoedt dat ze van alles symboliseren. Wat later zie je dezelfde vrouw, maar een beetje verouderd, in 18 Rue Souveraine, 1050: een diptiek met de vrouw mysterieus op een bed, een waterkaraf op de vloer en een muurschildering van een soort van boosaardige wolf. Onderwijl zit De Sade in een ander schilderij in zijn cel te denken bij een wit blad papier. Er wordt iets verteld, maar wat? Wel iets over ons en onze wereld, dat voel je.