Alles over kunst

Expo  HART Nr. 196

Julia Wachtel in Super Dakota

Christine  Vuegen

Praktische info

Julia Wachtel, Tears, Drips and Pixels tot 20 oktober in Super Dakota, Washingtonstraat 45, Brussel. Open di-za van 11-18 u. www.superdakota.com

De ontdekking of herontdekking van wat oudere kunstenaars, vaak vrouwen, wordt bijna een hype. In Brussel pakt Super Dakota oprecht geïnteresseerd uit met de eerste solo in België van Julia Wachtel (1956, New York). Ze kwam op in de jaren tachtig en werd geassocieerd met The Pictures Generation: kunstenaars zoals Richard Prince en Barbara Kruger die gebruik maken van citaten, de toe-eigening van beelden, montage en demontage. Ze exposeerde in 1988 al eens in België, een groepsexpo in de progressieve Galerie 121 in Antwerpen.

Julia Wachtel, ‘Seed’, 2018, olieverf en acrylverf op doek, 152,4 x 332,7 cm Courtesy Julia Wachtel en Super Dakota, Brussel
Sinds ze zes jaar geleden werd opgevist door de New Yorkse galerie van Elizabeth Dee zit de opmars in een stroomversnelling. Het helpt wellicht dat haar werk sinds 2011 inhoudelijk veranderde. Wachtel werkt nog altijd met cartoons, reclame, de onstuitbare beeldenstroom. Alleen gaat het tegenwoordig echt over wat vandaag gebeurt, onder andere over de klimaatverandering.

Tears, Drips and Pixels, dat is de naar onze tijd knipogende titel van deze solotentoonstelling.

In de vitrine hangt het nieuwe schilderij Drops. Aan de ene kant een geschilderde cartoonfiguur in een plensbui, een man met een sip gezicht. Aan de andere kant een zeefdruk, een bijna abstract-expressionistisch schilderijfragment met drippings. Het tweeluik ontfutselt direct een glimlach. Als je voor het raam zelf in de gietende regen staat, wordt het nog beter. Wachtel komt niet aanzetten met apocalyptische taferelen of drammerige waarschuwingen, maar ze heeft het wel fijntjes over ons en de toestand van onze wereld.

In het totaal zijn er zeven schilderijen, onder meer een friesachtige compositie met de Svalbard Global Seed Vault, de zaadkluis in Noorwegen, en een cartoonachtige iglo. Altijd gaat het om een aaneenrijging van meerdere canvaspanelen, met de hand geschilderde en gezeefdrukte beelden, een juxtapositie van fictie en realiteit. Zo werkt ze al lang. Die kritische humor van haar, dat is voor een stuk de sterkte. Een cartooneske zonnebloem staat grotesk puffend in een pot. Tegelijk lijkt ze ‘bweik’ te zeggen tegen de wazig gezeefdrukte supermarktfolder met groenten op het paneel ernaast.

Het zijn geen simpele commentaartjes op de consumptiemaatschappij of de klimaatverandering. Eigenlijk gaat het over de eigentijdse verwarring, het uit elkaar vallen in pixels, het uit elkaar vallen van de wereld, maar ook van onze geest door de tsunami van beelden. Als het geen oeuvre is waar u op zit te wachten: er wordt in elk geval genoeg aangereikt om allerlei betekenissen bij elkaar te breien.