Het is verleidelijk om bij Korakrit Arunanondchai’s video-installatie No History in a Room Filled with People with Funny Names 5 niet te denken aan Plato’s allegorie van de grot. Daar lig je dan, in die duistere ruimte, je lichaam gevangen in die grote kussens, met al die vreemde mensen om je heen. De vloer is bedekt met aarde. Boven de hoofden beweegt een dak van laserstralen. Maar ondanks die zorgvuldig geconstrueerde werkelijkheid gaat de aandacht volledig naar de drie schermen en de erop geprojecteerde beelden voor je.
De plaats van de installatie is de oude kerk van de Brigittinen in de Brusselse Marollen, waar al eeuwenlang Bijbelse parabels werkelijkheid worden. De referentie voor Arunanondchai is de Ghost cinema, waarmee militairen de vijand proberen te imponeren door het projecteren van licht en schaduw op het nachtelijke landschap. De insteek voor deze versie van zijn werk is de gebeurtenis waarbij een ploeg jonge voetballers gevangen raakt in een grot waarin het waterpeil stijgt. Vier onder hen komen binnen als staatlozen, allemaal komen ze buiten als Thaise helden.
Het is verleidelijk: een illusie waarin de dingen veranderen terwijl je ernaar kijkt. Zo werkt de grot van Plato: de realiteit wordt illusie en illusie wordt realiteit. Zo werkte de gebeurtenis met de gevangen voetballers: van de grot gaat het naar de televisie en uiteindelijk naar Hollywood. De bioscoopfilm is coming soon.
Voor Arunanondchai is de gebeurtenis in die Thaise grot aanleiding voor een allegorie van het scherm. Niet de zorgvuldig aangebrachte aarde onder je voeten is belangrijk, niet de mensen binnen handbereik, niet de eeuwenoude geschiedenis van de kerk rond je, maar wel die drie schermen over de breedte van de volledige ruimte, als een retabel voor het altaar. Van die drie schermen in de ruimte waarin je zit, gaat het naar de virtuele ruimte met de schermen van Twitter, Facebook of Instagram die het verhaal verder verspreiden en vorm geven.
Niet de gebeurtenissen op die schermen is van belang, maar wel wat ze doen in de hoofden van de ontvangers. Arunanondchai versterkt dat gevoel door beelden van de gebeurtenissen te monteren tussen beelden van performances en beelden van vrienden en familie. Beelden die hij verder nog verwart met verschillende stemmen in verschillende talen.
Geen geschiedenis in deze kamer gevuld met mensen met grappige namen? Of eerder vele geschiedenissen vol schaduwen en echo’s van wat ooit was? Hoe je het ook draait of keert: het is altijd verleidelijk.