In Gauli Zitter, gelegen aan de Theresianenstraat in het centrum van Brussel, presenteert Laurent Dupont (1976, Luik) voor het eerst in tien jaar een solotentoonstelling in België. Dupont — die ook docent is in de vrije kunsten aan Sint Lucas Antwerpen — hanteert verschillende media in zijn artistieke praktijk. Zijn werk wordt onder andere gekenmerkt door, maar is niet beperkt tot, een conceptuele benadering van schilderkunst. Met Sleepworld presenteert de kunstenaar een aantal werken uit zijn reeks beschilderde kartonnen dozen, waarvan een aantal eerder tentoongesteld werden in Braunsfelder in Keulen en Plymouth Rock in Zürich.
Aangetrokken tot hun formele verschijning, tekstuele opdruk en logo’s, verzamelt Dupont kartonnen dozen. In die selectie schemert een kritische blik en een bepaald gevoel voor humor door. Dit vertaalt zich ook in de titelkeuze: Fortune Cookies, Everyday Peanuts, Plantje en Sleepworld. Na de zorgvuldige selectieprocedure kopieert hij de doos met behulp van acrylverf op de doos zelf. Hij traceert en overschildert alle elementen zo exact mogelijk, inclusief de kleur van het karton en soms zelfs de binnenkant. Het origineel wordt de drager van de kopie. De kartonnen basis verraadt de trompe-l’oeil door de impact die de oppervlakte heeft op de verf. Die reflecteert en absorbeert de inval van het licht anders, en blijft mat achter. De zichtbare penseelstreken — te lezen als een soort signatuur — kleuren hier en daar buiten de lijntjes waardoor ze doen denken aan een kleurboek, waarbij de lijnen van een prent het resultaat dicteren maar niet garanderen. De dozen hebben een schijnbaar incognito statuut in de tentoonstellingsruimte, toch behelst het werk een vat aan kunsthistorische referenties. De verbinding met enkele popart-voorbeelden zoals Rauschenbergs uitgevouwen doos Volon (1971), die zich sterk verhoudt tot de schilderkunst, en Warhols Brillo Boxes (1964) is onmiskenbaar. Maar waar Warhol doet denken aan kapitalistische structuren van massaconsumptie, stralen Duponts dozen iets stemmigs en bijna ingetogens uit. Ongehavend en vrij van vlekken, vertonen de dozen geen tekenen van gebruik, ze worden — buiten de context van de kunstruimte — gemakkelijk over het hoofd gezien en gaan op in het alomtegenwoordige decor van permanente consumptie. Dupont doet de kartonnen dozen terugkeren naar hun originele staat, maar tijdens dat proces van zorgvuldige afwegingen en (bijna) verborgen sporen en arbeid, zoekt hij de grenzen op van het register van de schilderkunst.
