GLEANING is een gangmaker in de kunstpraktijk van Lionel Estève. De Franse kunstenaar woont sinds 1997 in Brussel en heeft een tweede atelier in het zuiden van Frankrijk. Hij wandelt en sprokkelt materialen als tule, kralen, pailletten, planten en rivierstenen. Nederige materialen en uitzonderlijk bladgoud. Wat hij daarmee uitvoert, is te zien in de solotentoonstelling Les Saisons in het MAC's op de Henegouwse mijnsite Le Grand-Hornu en in de catalogus. Zijn kunst is heterogeen en ontstaat al doende. Het viel hem op dat heel wat werk te maken heeft met het weer: het klimaat in België en een verlangen naar de warme zomers in zijn geboortestreek. Nieuwe en bestaande werken bieden nu een wandeling aan van de winter naar de zomer, van de nacht naar de dag, van een warme droogte naar de natte kou van de regen.
Zelfs wie zijn werk goed kent, ontdekt telkens weer zijn fijngevoeligheid. Een pluimpje — van een parelhoen — dat op en neer beweegt, vastgemaakt aan een draad, een grote blauwe sterrenhemel gemaakt van lagen tule met uitsnijdingen, 8 Soleils vervaardigd uit gekleurde tule, planten die een soort papier zijn geworden beschilderd of bekleed met bladgoud, een snoer van paarse kralen dat beweegt en eindeloos tekeningen vormt: het zijn een aantal werken in het parcours. Lionel Estève maakt sculpturen, zelfs de wandwerken zijn dat, gezien de derde dimensie keer op keer meespeelt.
De laatste zaal in deze expo is getransformeerd in een regenlandschap: 12.000 druppels van beschilderde staaldraad aangebracht op de muren, tot aan de lijn op zestig centimeter van de vloer. De waterlijn na een overstroming? Het werk geeft je de illusie door water te waden, een onderwaterwereld met gestileerde waterlelies uit aluminiumpapier, bontgekleurde slangen, rivierstenen die onder de waterlijn met aquarelverf zijn beschilderd en frêle mobiles die van op een afstandje onzichtbaar zijn. Aan de ingang van deze zaal hangt een lichtroze druppelvormige glasparel aan een draad, een minuscule readymade die de ruimte weerspiegelt.
Lionel Estève demonstreert hoe kunst ook maatschappelijk relevant kan zijn door simpelweg haar delicate schoonheid van het alledaagse bestaan te tonen: lichtvoetig, sprankelend, beweeglijk, sensueel en meermaals op de grens tussen zichtbaar en onzichtbaar.
