Een explosie van kleur en leven. Wie eventjes niet in de gaten heeft gehouden waar Maen Florin (1954, woont bij Gent) mee bezig is, wordt verrast door deze nieuwe ontwikkeling. De expo Strange Paradise in ISELP in Brussel toont de evolutie in haar sculpturen van 2007 tot nu. In 2007 stimuleerde de tentoonstelling van Paul McCarthy in het S.M.A.K. in Gent haar om de remmen meer te lossen en te experimenteren met een mix van materialen. Ook belangrijk was het artikel dat ze toen las over een man met autisme die via zelfgemaakte poppen communiceerde. Haar ‘poppen’ zijn dikwijls sculpturen van kinderen of narren. Ze zien er gekweld uit, al zijn de kleuren vrolijk. Sinds 2015 maakt ze voornamelijk keramieksculpturen: koppen en bustes, soms buitenmaatse hoofden. Diepe emoties evoceren, daar is het haar om te doen.
Er is iets veranderd na de overzichtsexpo Playing at being Human in 2020 op drie locaties in Mechelen. Sinds de pandemie komt de natuur erbij. Kleurrijke keramieksculpturen zijn fantasierijke organismen, een symbiose van mens, dier en plant. Het is een nieuw ecosysteem, een vreemd paradijs waaruit de somberte en beklemming van vroeger werk grotendeels is verjaagd. De soundtrack in een van de zalen is het album Eldorado (2021) van de Brusselse violist en componist Catherine Graindorge, een inspiratiebron van Maen Florin. Een andere fan van Graindorge is de punklegende Iggy Pop, die vorig jaar samen met haar een album opnam. In dialoog met Strange Paradise wordt de film Reclaiming Vision (2018) van Marjolijn Dijkman & Toril Johannessen vertoond, een door een microscoop bekeken onderwaterschouwspel van micro-organismen en algen die noodzakelijk zijn voor het leven op aarde. Wat onzichtbaar blijft, wat diep in ons zit, daar is Maen Florin al lang mee begaan. En nu gaat het zowel om de mens als de toekomst van de planeet.
