Blikken glijden genadeloos af van de hypergladde oppervlaktes van Magali Reus’ kunstwerken die kunnen lijken op dat wat je al kent: gebruiksvoorwerpen als meubels en koelkasten. Ze zijn glanzende archetypes geworden, met soms een vreemd element erin verwerkt. Maar nergens is een spoortje van menselijk gebruik te herkennen. Wat overblijft, is een machine, misschien ooit bedoeld om te gebruiken maar in de handen van Reus verworden tot iets kouds en onmenselijk.
Machteld LEIJ
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
