Eén probleem met de zee aan objecten die ons omringt, is hun beklemmende eenduidigheid, het feit dat hun bestaansreden tot het louter utilitaire te herleiden valt. Of dat ze alleen maar een op hol geslagen industrie moeten helpen overleven. MANIERA, in 2014 in Brussel opgericht door Amaryllis Jacobs en Kwinten Lavigne, is een zeldzaam initiatief dat daar diversiteit tegenover stelt door een open dialoog tussen (meubel)design, architectuur en kunst te bepleiten.
© foto Jeroen Verrecht
De jongste tentoonstelling is er opnieuw aan Jonathan Muecke (1983) gewijd, wiens werk zich ongrijpbaar tussen deze velden beweegt. Vier van de zes objecten in de tentoonstelling sluiten aan bij zijn Open Objects, door het designmagazine Abitare veelzeggend als ‘anti-products’ omschreven. Ze grijpen terug naar de ARC-series die Muecke een paar jaar geleden op uitnodiging van MANIERA als ‘artist in residence’ in de Woning Van Wassenhove creëerde, en die specifiek op de architectuur van dit brutalistische meesterwerk van Juliaan Lampens inspeelde. De terugkerende boogvorm in deze serie (vandaar de benaming ARC) groeide uit een poging om een lijn naar drie dimensies te vertalen, en het object toch de nodige stabiliteit mee te geven. Tegelijk vormde ze een open uitnodiging om zich met een boog om het object te begeven, zodat zich telkens weer andere perspectieven vrijgaven.
Dat is in deze tentoonstelling ook bij de CTS of Concave Textile Shape het geval, een variante op de FTS – Flat Textile Shape uit de ARC-series. Staat men er pal voor, dan ziet men enkel een naar boven afgerond boogvormig plat vlak. Benadert men het object zijdelings, dan ontwaart men wat Amaryllis Jacobs als een ‘tentje’ omschrijft, een draagstructuur van koolstofbuizen met een textielen huls omkleed. Aan de kijker om er zelf een verhaal en functies bij te verzinnen.
Nieuw in deze tentoonstelling zijn naast de Open Objects enkele zitmeubelen uit een serie die Muecke voortaan onder zijn eigen naam uitbrengt en die door hun democratische prijs ook een breder publiek moeten aanspreken. Zo voegt hij een nieuw facet toe aan een kaleidoscopisch oeuvre, dat zich dialectisch tussen radicaal kritische statements en concrete gebruiksvoorwerpen beweegt. En hoewel deze nieuwe objecten vanuit functioneel oogpunt moeten inleveren inzake ambiguïteit, door simpelweg zitmeubel te zijn, blijven de low chair CTC1 (Carbon Tube Chair1) en de lounge chair CTC2 (Carbon Tube Chair2) experimenteel. Hun met leder beklede basis berust immers op een nieuw procedé waarbij Muecke harde en zachte koolstofbuizen die zich tot op heden niet lieten linken, tot een stabiele structuur wist te lijmen. Zo blijven deze objecten doen wat Muecke als het opzet achter al zijn ontwerpen stelt: nieuwe mogelijkheden en perspectieven creëren.
