Een blauw oog – priemende pupil, donkere rand om de iris – volgt iedereen die de tentoonstelling ‘Maria Lassnig, Ways of Being’ bezoekt. Soms als dat van een cycloop, alleen in een portret van opzij, of drijvend in het centrum van een bijna abstract gezicht. Dat blauwe oog zit je op de hielen. Van zaal naar zaal, door de jaren van Lassnigs kunstenaarsbestaan. Dat blauwe oog is onze gids. En tegelijkertijd bezweert de kunstenaar ons met haar onontkoombare blik.
Machteld LEIJ
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
