Opgepast, een verrijzenis
Als er één ding is waar mummies niet van verdacht kunnen worden, dan is het wel levendigheid. En een persoonlijke wil misschien, of lichamelijke soepelheid. Modebewustheid, en sensualiteit. En warmte, dat ook. Het enige waar ze wél van verdacht kunnen worden eigenlijk, is een verstilde aanwezigheid. ‘Relax’ van Michael Van den Abeele doet die overtuiging wankelen.
Lore ADRIAENSSENS
Na de opmerkelijke wederopstanding van dinosauriërs in Museum M (2015), zijn er mummies tot leven gewekt bij trampoline in Antwerpen. Met zijn nieuwe schilderijenreeks neemt Michael Van den Abeele opnieuw een archeologisch thema onder handen dat de laatste jaren verhollywoodiaanst is. Bijna elke, zichzelf respecterende fantasy-serie introduceert immers een levende dode na het derde seizoen –liefst eentje met een moordzuchtig karakter. Van den Abeele stopt het onderwerp opnieuw onder het stof en haalt het er met een vernieuwde glans van onderuit. Bij zijn mummies is het niet dat potentieel perverse innerlijk dat een rol speelt, maar net die ingepakte verschijning.
De kunstenaar liet zich hiervoor inspireren door het beeld van de Dandy. Net zoals die 18de-eeuwse smooth boys, zijn ook mummies steeds uitgedost zoals het hoort. Ze gedragen zich volgens de etiquette, zijn steeds stipt op tijd en nooit ongeduldig. Of zoals Van den Abeele hen omschrijft: “Ze zijn tegelijkertijd anoniem en individueel. Aanwezig en toch al een ruime tijd afwezig. Ze hebben alle tijd van de wereld”. Hij toont ze allemaal in een andere houding, maar steeds rustig en volledig ontspannen. ‘Relax’, zoals de titel gaat. Alsof hij (of zij?) er al eeuwen ligt en daar makkelijk nog even mee kan doorgaan. Een mens zou zich erover beklagen dat hij zelf niet stressloos in wikkels gekleed kon liggen.
Door eerst met latex op het denim te tekenen en dan met een penseel bleekwater aan te brengen, legt de kunstenaar een blur over zijn krijtschets. De contouren van de verduurde linnen verbanden wrikken zich slechts moeizaam door de blauwige schijn van de achtergrond. Het is net dat gebrek aan scherpe lijnen, dat de werken hun realistisch karakter geeft. Het lijkt bijna alsof ze als modellen op een catwalk lopen en even poseren voor een fotograaf. Alsof ze gymnasten zijn die de meest flexibele poses tonen waarin ze hun lichaam kunnen plooien. Alsof ze zich bewust zijn van hun schoonheid en sensualiteit en altijd klaar zijn voor een snapshot. Laat uw camera’s maar klikken, inderdaad. Want mochten ze inmiddels niet in het hiernamaals vertoeven, had er vast en zeker een modellencarrière voor hen ingezeten.
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
