Momenteel kan u – weliswaar op afspraak – bij Xavier Hufkens in Brussel terecht voor een uitgepuurde tentoonstelling van Michel François (1956). François is een van de drie meest vooraanstaande beeldhouwende, hedendaagse kunstenaars van ons land (in de door mij geliefde, oude, unitaire betekenis van het woord). De voorbije vijftien jaar creëerde hij onophoudelijk tentoonstellingen in landen als Nederland, Duitsland, Italië, de Verenigde Staten en Frankrijk, waar hij in 2017 werd onderscheiden als Chevalier des Arts et des Lettres. In ons land was zijn werk in 2008 te zien in het S.M.AK. Voor 2022 is een retrospectieve tentoonstelling gepland in het oude Paleis voor Schone Kunsten, nu superhip BOZAR genoemd.
In de tentoonstelling zie we zowel oud als splinternieuw werk, waardoor zowel de continuïteit als de onophoudelijke gedaanteverwisseling van François’ werk zichtbaar worden. In die zin heeft deze tentoonstelling het museale niveau dat sommige van Hufkens’ tentoonstellingen kenmerkt. Neofieten kunnen kennismaken met een dertig jaar oude sculptuur op basis van een op zijn middel staande, gevulde pantalon met aan het eind toegeknoopte broekspijpen, maar ook met een nieuwe sculptuur, Le couple parfait, bestaande uit twee naar elkaar toe gekantelde, grote flessen, die met elkaar verbonden zijn door smeltende, brandende kaarsen. Beide sculpturen hebben een soortgelijke, dubbele of gespleten vorm, die nog eens herhaald wordt in een op de vloer liggende, lange rij naast elkaar gelegde glazen buizen, die in het midden verbrijzeld werden. In een aanpalend vertrek zien we een sublieme, één meter hoge uitvergroting van een betonnen snelbouwsteen met uitgespaarde, vierkante gaten, onder een zwevende, zilveren sculptuur met uitgesneden rechthoeken: opnieuw een herhaling van een sculpturaal motief.
In de eerste ruimte maken we kennis met vier nieuwe, elegante sculpturen die bestaan uit dunne metalen linten die vastgeklemd of opgehouden worden door kapstokken of sterke magneten. Het centrale werk roept het beeld op van een mannelijk geslachtsorgaan, sierlijk getekend door de gebogen, neerhangende linten als betrof het een tribaal motief, voortgekomen uit de mogelijkheden van een weefgetouw of de symmetrische opbouw van een gelaatstatoeage. Op een sokkel vinden we een feminiene variant van deze sculptuur, op haar beurt een variant van een oud werk dat ontstond door een rubberen schijf twee keer te plooien en de zo ontstane vouwen te vullen met gips: een onwennige sectie van het vrouwenlichaam, verwant met de rechtopstaande, gevulde broek en de tweedelige uitvergroting van een snelbouwsteen (die doet denken aan een short). Sculpturaal denken op het hoogste niveau.
Montagne de Miel, Vrouwendag 2020